Umudu aramak

Korkuyor musun yoksa kalbimin kırılmasından, bir daha aynı duyguları hissedememekten, katılaşmaktan, nefret etmekten? Merak etme, tek sen değilsin böyle düşünen, sevdiğini söyleyemeden, aşık olmadan yaşayan insanlarla dolu bu dünya...

Umut etmeli insan, umut ettiği müddetçe yaşamış sayılırsın, ama ya zaman geçtikçe umudun da zayıflarsa, tam küllenirken içindekiler, bir şey olur da yeniden alevlenirse yüreğinin ateşi ve bu ateş sadece seni yakarsa, umudunun tekrar canlanması ya körüklerse bu ateşi yeniden...

Ama bu riski göze almalı değil mi insan, korkmalı ama yine de devam etmeli, haykırmalı duygularını, cevabı ne olursa olsun, sonuna kadar gitmeli hissettiği yolda...

Sadece düşlerin de yaşıyorsan, aynı kareyi binlerce defa, çınlıyorsa cevabı kulaklarında seni deli edercesine, sonra uyanıyorsan nefes nefese, bir yudum su alıyorsan masada duran cam bardaktan, ne kadar kurumuş boğazın hissediyor musun? Konuşamıyorsan, sabah yine saatin dördü olmuşsa, aynı dün gibi ve ondan önce ki gün gibi, yine okul veya iş varsa, düşünmemeni sağlayan şeyler, kendini evde bıraktığın, sadece bedeninin orda olduğu başka bir dünya senin için, ama akşam olup da, geri geldiğinde nefret ettiğin yalnızlığına, seni kapı da karşılayan yine kendinse, irkiliyorsan bir anda, halbuki dün de aynısı olmuştu dediğin, alışamamışsın bir türlü...

Yeter demelisin artık, kendine acı çektirmeyi bırakmalısın ve kaybettiğin ya da tükenmek üzere olan umudunu bulmak üzere almalısın ceketimi, çekmelisin kapıyı dışarıdan, anahtarları içerde bırakarak, her köşe başına, her sokak lambasının gölgesine, geceleri çöp kutularını karıştıran yavru kediye, dışarıda köpeğiyle beraber uyuyan evsiz yaşlı amcaya, şehrin ışıklarından ötürü görünmeyen yıldızlara bakmalısın ve görmelisin aradığını sıkıca sarılmalısın bırakmamak üzere...