Yalnızlık

 'Duyguları uykuya yatırmanın tam zamanı işte 'diye düşündüğün bir zamanda bir es vermeli hayata değil mi? Hiçbir zaman çözümlenemeyecek problemler, hiçbirine ulaşamayacağını bildiğin hayaller... Hepsini geride bırakmak istersin bazen. Hayat dediğin kollarını her yana uzatmış, sarıp sarmalamış. Boğuluverirsin ya, eline geçirdiğin bir makasla kesip kurtulmak istersin tam da o andayım şu an. Fakat dönülmesi gereken bir dünya, yaşanması gereken yaşantılar vardır. O dünya ile dönmek ve o hayatı yaşamak zorunda olduğunu bilmek bile yalnızlığın tadını almamıza engel olur.

 Ailemizle yaşar ama yalnız kararlar alırız. İnsanlardan kabul görmez ama "kendi biliklerimden şaşmadığım için", "doğru bildiğimden dönmediğimden yalnızım"...gibi saçmaların arkasına saklanırız. "Yalnız kalmak istiyorum işte " diye haykırmak geliyor içimden. Sadece kendimle arkadaş kalabiliyorum belki. Belki de sessizleştiğimde duyabiliyorum bazı sesleri. Hayatta var kalabilmek için bir mesleğin, anne kimliğin, örnek bir kişilik olma kaygın hepsi seni aslında çok kalabalıklaştırır. Kendini dinleyemez olduğunda hep yalnızlığı ararsın. Yalnızlıktan korkmak demek kendi ile baş başa kalmaktan kaçmak demektir. Kendi ile geçinmeyi bilmeyen insanlarla nasıl geçinilir ki. Çünkü eleştirel düşünceler olmadan kabul gördüğün tek yerdir vücudun. Bense kendimi bazen tüm görevlerimi icra ettiğimde bir ayağımı uzatma arası vermek için köşe koltuğumda bulurum. Televizyona baktığım ama izlemediğim, telefonda siteleri dolaştığım ama ilgilenmediğim halde bulduğumda asıl benim için gerekli olanın camı açıp sadece uzaklara bakmak  olduğunu anlarım. Sadece ciğerlerimi hava ile doldurmak.

  Pek de korkulacak birşey değil; ya bir rahatlama arası ya da bir ömür her neyse yalnızlaşıyoruz işte. Kabul etseniz de etmeseniz de yalnızlaşıyoruz.