Asa Lind - Kumkurdu Serisi eleştirisi

İlk olarak okuduğum kitabın yazarı hakkında kısaca bilgi vermek istiyorum. İsveçli olan Asa Lind, küçük bir köyde doğmuş ve babası tarafından sürekli masal ve hikaye anlatılarak büyümüş. Annesi de sürekli özgür düşünmesi yönünde destek vermiş. E hal böyle olunca, ileride belki de klasik olabilecek bir eser olarak kum kurdu ortaya çıkmış.

         Bu kitabı bundan yaklaşık 4 yıl önce okumuştum ama sizlere daha iyi eleştiri yapabilmek adına dün tekrardan başladım ve yine bir çırpıda bitirdim.  Kitap küçük bir kız çocuğu olan Zackarina’nın sıradan bir gününü ilgi çekici bir şekilde anlatıyor. Ailesinin onu anlamadığını düşünen Zackarina sahilde kum kurdu ile arkadaş oluyor. Bilge kum kurdu aslında biz büyüklere ders veriyor. Çocuklara her şeyi onların anlayacağı şekilde anlatabileceğimizi bize gösteriyor. Çocuklar için eğlenceli olan bu kitap bizim için de eğitici nitelikte. Anne- babaların ve çocuklarla ilgilenen herkesin mutlaka okuması gereken bir kitap. Çocukların gözünden dünyayı bize gösteriyor.

         “Zackarina, hemen alt kattaki mutfağa koştu. Annesi işe gitmek üzereydi, babası ise yemek kitabını karıştırıyordu.

         -Günaydın, dedi annesi. Pantolonunu sevdin mi?

         -Harika, dedi Zackarina. Ama maviye ne oldu? Dün giydiğime?

         -Şaşırmadın mı? diye sordu babası.

         -Evet çok şaşırdım ama öteki nerede?

         -Mavi olan mı? Dedi annesi. Onu yıkadım. Saatine baktı ve çantasını aldı.

         -Akşam tavuk çorbasına ne dersiniz? Dedi babası.

         -Ama benim şeylerim? Dedi Zackarina.

         -Ne Şeyleri? Dedi annesi.

         -Yoksa spagetti mi? Dedi babası.

         -Cebimdeki eşyalar, dedi Zackarina.

         -Bilmiyorum, spagetti olabilir, dedi annesi ve kapıyı açtı.

         -Ama bekle, benim eşyalarım? Dedi Zackarina.

         -Offff, ceplerinde bir şey yoktu, dedi annesi. Yalnızca toz ve çöp.

         Bir öpücük gönderdi ve akşama görüşürüz deyip gitti.

         -Çöp mü? Peki ne yaptınız onları?

         -Ben bilmiyorum, dedi babası. Annen çöp kutusuna atmıştır herhalde.

         -Atmış mı? Dedi kendi kendine Zackarina. Benim Eşyalarımı mı?

         Sessizce dışarı çıktı ve kumsala indi. Orada bir taşın üzerine oturdu. Gözleri doldu ve gözyaşları yanağından süzülüp pıt pıt kumlara damladı. O zaman aşağıda bir şey kımıldadı ve Kumkurdu ortaya çıktı; meraklı burnu ve kürkünde altın parıltılarla.” (Daha Fazla Kumkurdu, sf:34-35)

         Yukarıdaki bölümün devamında Kumkurdu, Zackarina için güzel bir çözüm yolu bularak onun mutlu olmasını sağlıyor. Aynen bu bölümde olduğu gibi yapmak istediklerimizi dayatma ile değil de, çocuğumuzu mutlu ederek onun anlayacağı dilden yapabiliriz. Kitap bu gibi bir çok bölümden meydana geliyor ve her bölümde bize küçük dersler veriyor.

         Umarım bu kitabı sizler de beğenerek okursunuz ve eminim ki çocuklarla olan iletişiminizde mutlaka değişiklik olacaktır. Şimdiden iyi okumalar…