Ayışığında İzmirli Olmak

İzmir bir şehir değil, yaşam tarzıdır cümlesinin hakkını veriyor bu şehir…Doğru…Ayrıcalıktır İzmirli olmak…Zamana inat değişmeyen bir mutluluk vardır bu şehirde…Huzur kokusu gelir esen meltemden… Bütünleşmiştir İzmir’de gecenin mavi rengi, palmiyelerin yeşili, bulutların beyazı, günbatımının turuncusu….Renklerin ahenkle dans edişini andırır gündönümleri insana…

İzmirliysen, çiğdem yemesen de bilirsin gezindiğin sahilden gelen kokunun ne olduğunu…Mısır, çağla badem, hatta midyedir gecenin garnitürleri… Hayatın tozundan bunaldığında kendini bir attın mı Karşıyaka sahiline, ne toz kalır, ne duman ruhunda… Arınıverirsin tüm negatiflerden, uçasın gelir gökyüzündeki beyaz martılar misali… Öyle uzak da değildir şehrin iki ucu birbirine, dünyanın öbür ucuna gidiyormuşsun gibi gelmez insana…Saatlerini tüketmez insanın, trafiğin en yoğun olduğu saatlerde bile…Dünyanın diğer ucu gibi hissetmezsin karşı sahile baktığında… Hele ışıklar bir yandı mı gecenin maviliğinde, uzanıp dokunuverecekmişsin gibi gelir karşı evin penceresine…

“Ankara’da aşık olmak zor iki gözüm” der ya şarkı hani… Aşık olmak da öyle zor değildir İzmir’de… Hatta çok kolaydır… Sadece sevdiğine değil, denizin dalgasına, palmiyenin gökyüzüne değiverecekmiş gibi duran yapraklarına, uzanıp tutuvereceğini hissettiğin yıldızlara, oturduğun evin balkonundan görünen manzaraya bile aşık olur insan… Cilvelidir, farklıdır İzmir kızları evet…Ama bir kez sevdi mi, sevdiğine aittir aldığı her nefeste… Şifresini çözmek gerekir İzmir kızlarının, mücadele isterler, aşk isterler, dürüst sevdalar isterler çünkü…Evet zordur bu şehrin kızlarını sevmek, zordur çünkü adam gibi severler sevdiklerini…

Dostluk vardır bu şehrin havasında, suyunda… Günün beklenmedik bir anında, pijamalarınla oturduğun evden, tek bir telefonla Karşıyakadan Kordon’a, icap ederse Balçova’ya ışınlanabileceğin dostluklar…Kısadır mesafeler köklü dostluklar için bu şehirde… gecenin üçünde gözyaşlarıyla arayabileceğin türdendir…İzmir saklar sevdayı da, dostluğu da tam merkezinde…Saat kulesinin tıktıkları geçen zamanın değil, şehrin kalp atışının simgesidir bu şehirde…

Kaç yıl geçerse geçsin, demokrasinin kalesidir İzmir, ona göz dikenlerin gözyaşını tanımaz, esip savurur uzaklara, çok uzaklara… Sabah uykusundan uyanıp meydanlara toplanır tüm şehir sahip olduğu en güzel değerleri korumak adına….Bunu bile öyle bir zerafetle yapar ki, şaşar kalırsın bu şehrin büyüsüne…

Gül bahçeleri vardır yürüyüp geçtiğin yoldaki evlerin yarısından fazlasında…Bir zevktir gül kokusunu içine çekmek İzmirli için…Bir de yasemin kokusu eklenir araya çoğu zaman, çiçeklerin büyülü dünyasına alıverir insanı… Değişmezsin Kemeraltı’nda içtiğin Türk kahvesi’nin keyfini başka şeye, geleceğini sunar kimine o bir fincan kahve yılların eskitemediği sokaklarda…Çay kokusu kaplar geceyi balkonlardan yayılan, ve karışır huzur sesleriyle şehrin geceye çaldığı anlarda…Yıllar tüketemez fayton keyfini değişen nesillerin… Anılar saklıdır bu şehrin kanatları altında…Sor 90’ına merdiven dayamış yaşlı bir nineye, anlatır sana çocukluğundan kalan tüm anıları…

İzmir saklar kendine ait her şeyi yüreğinde…Dedim ya, ayrıcalıktır İzmirli olmak bu şehrin insanı için….Nereye giderse gitsin, tüm yolları İzmir’e bağlanır en sonunda…Çıkmaz yol yoktur bu şehirde, her şeye bir çözümü vardır, her yol denize çıkar, her yol umuda bağlanır… Her yeni güne uyanışta yeni bir cümle bulursun bu şehri anlatacak..”İzmir, mucizeler şehrim”, ayışığında “İzmir”li olmak böyle birşey, güzel birşey…