Başarıyı neyle sınırlıyoruz?

İşimizde başarılı olmak mı? Okulu derece ile bitirmek mi? Spor karşılaşmalarında kazanmak mı?
Başarılı bir projeye imza atmak ya da hedefleri tutturmak mı?
Daha küçük başarıların değeri yok mu hayatımızda?

Başarmak, doğmak ile başlıyor hayatta, hatta doğum öncesi, yumurtaya ilk ulaşmayı başaran sperm olarak ilk galibiyetimizi kazanmış oluyoruz. ya...

Sonra dünyaya geldiğimizde ilk nefesi alıp, çığlığı bastığımız an, etrafımızdakileri mutlu ettiğimiz ilk başarımız değil mi? Peki, ilk adımı attığımız o an alkış kıyamet kopmadı mı? ilk cümlemizi kurduğumuzda annemizden kocaman bir “aferin” almadık mı? Ya okulda o ilk heceyi okuduğumuz gün…

"Başarılı işler" kategorisine bir türlü sokmadığımız pek çok kez  “ben bunu başaracağım” demişizdir. Mesela; zor bir durumun üstesinden gelmek, çiçek büyütebilmek, keki kabartabilmek, unutabilmek, sevebilmek, 5 kilometre koşabilmek, zıplayarak tavana değebilmek, bilgisayar oyununda yüksek skor elde etmek, kahveyi köpüklü yapabilmek, sunumu zamanında yetiştirebilmek, gitar çalmayı öğrenebilmek, diyeti bozmadan 1 hafta dayanabilmek… Başarmayı hedeflediysek neden silip atalım ki?

Hayatta sık sık, kendi kendimize “başardım” diyebileceğimiz pek çok galibiyetimiz var aslında ve bu elde ettiğimiz her galibiyetinin hayatımızda bir değeri...

Her başarının sonunda da muhakkak bir ödül…