Beni annemden çok sevme

Hani insanın hayatında uzakta da olsalar ruhlarına dokunan insanlar vardır ya. Onları belki her an istediğimizde gözümüzle göremeyiz ama hissederiz.Bugün bir haber duydum canım annemiz rahatsızlanmış, bu nedenle çok üzgünüm. Ben  İzmir deyim O ise  İstanbul da. Bedenen mesafeler var ama yüreğim O nunla. Yanında olmayı çok isterdim etrafında pervaneler gibi döneyim. Her anne sevgiyi fazlasıyla hakeder. Sevgimi, şefkatimi, evlatlığımı önüne sereyim. Annemizi (kayınvalide sözünü hiç sevmem) eşimin dilinden dinledim önceleri, O nu tanımadan önce, Sonra ilk kez konuştuğum da ne diyeceğimi şaşırıp tatlı bir heyecan hissettim yüreğimde. Aslında annem gibi insanları tanımak çok kolaydır, yüreği açık insanlarca...

Doğduğum andan itibaren çok sevgi dolu bir ailede büyüdüm. Annem ve rahmetli babaannem arasındaki ilişki hep anne kız ilişkisi içindeydi. Bazı ailelerdeki gelin-kaynana çatışmalarına hiç şahit olmadık. Babam babaannemi çok severdi. Çocukluğumdan itibaren hep annesini çok seven erkek eşini de çok sever düşüncesiyle büyüdüm. Çünkü babam sevgi konusunda anneme de aynıydı. Eşimde annesini çok sever ve belki o yüzdende Eşim tarafından  çok seviliyorum…

İnsanların en zor yapabildikleri şeydir anlayış göstermek, karşındakini dinlemek onun sözlerine değer vermek ve kendi sözleriyle karşı düşünceye değer katabilmek. İnsan fıtratı gereği meyillidir bildiğini okumaya, eleştirmeye hep ben hep ben demeye . Toplumu ayrıştıran ikili insan ilişkilerindeki iletişimin temel sorunu olarakta baş gösteren bu durum ne yazık ki çözülmesi zor bir olgu. Ne zaman ki farklı görüşleri zenginlik olarak görürsek.  Hep bir görüşe, aynı şeyleri düşünmeye odaklı bir anlayışın dışında farklı görüşlerin yer almasını hazmedebilirsek. Yine anlayış çerçevesinde fikirler üzerinden münakaşa değil de münazara etmeyi becerebilirsek. İşte  o zaman birbirimizi değerli kılarız diye düşünüyorum .

Eşime bazen takılırım beni ne kadar seviyorsun diye. Herşeyden çok der bana. Benimse cevabım bellidir “Beni annemden çok sevme” Çünkü anne herkesten çok sevilmeyi hakeder bana göre.. …

Beni doğurmadı ama çocuğu kadar sever canım annem. Rahatsızlığımdan dolayı çok dualar eder bilirim.

Saçımı  okşayarak dizinde uyutmak isteyecek kadar şefkat doludur anne yüreği.
Uzaktadır ama yüreğimdedir, yüreğindeyimdir.

Birçok anne gibi fedakar ve vefakar bir anne düşünün… Küçük yaşta memleketinden ayrılıp İstanbul a ağabeyinin yanına gelmiş. Rahmetli babamızla evlenmiş. Eşim 40 yıl sonra annemizin ve rahmetli babamızın düğün davetiyelerini bulup bana gösterdiğinde çok duygulanmıştım. Çünkü ikisininde babalarının isimlerinin yerinde ağabeylerinin ismi yazıyordu. Belki evlatlarına düşkünlüğüde yaşadığı ve yaşayamadığı birçok duygudan dolayı. Çok iyi niyetli ve saf kalplidir gözlerimden öper beni hep. Annemdeki şefkatin aynısını hissederim onunla konuşurken. O yüzden kendimi, O nun yüreğinde gelini gibi değil sanki kızı gibi hissederim.

Rahmetli babamı da tanımak isterdim. Eşimden dinlerim hep, kendisini resimlerde  gördüm. Babam kalender bir adammış, hayatta olsaydı eminim bir çınar ağacımda o olacaktı.

Ettiğim duaların karşılığı, eşim ve ailesi . Ençok da eşimin bana sunduğu sınırsız sevgi…
İşte o sevgi  yüzünden seviyorum hayatı. Allah canım annemizi başımızdan eksik etmesin, etrafında pervane olacak O na evlatlık edecek, hizmet edecek sağlıklı bir ömür versin eşime ve bana… Çünkü annem bunu fazlasıyla hakkediyor.

Allah tan şifa diliyorum canım annem senin için…  Anne yüreğinden evlat sevgisiyle öpüyorum...