Bilmezdim ellerimin bu kadar narin olduğunu

Hep ellerimi beğenirler kendimi bildim bileli. Bense bakımlı bulurum çoğu zaman, fakat pek de beğenilesi bir el olarak görmem açıkçası. Narin olduğunu ise bu günlerde fark ediyorum. İnciniveriyor hafif bir zorlamada; ya da yırtılıveriyor bir kâğıt gibi derisi. Yara bere içinde olduğu gibi pek de bakımlı olduğu söylenemez hatta bu aralar.

İşte bu yüzden olsa gerek; yıllardır gittiğim ( Tabii, Fethiye’ de yaşadığım son on yıl hariç) kuaförde manikür- pedikür için yaşadığım sorunu kişisel algıladım. Patronlardan biriydi benimle ilgilenen. Fakat çıraklara paslamak istedi beni. Alınganlık yaşadım. Çarpık bir anlayış geliştirdim; artık eskisi gibi param bol değil, sık gitmiyorum mekânlarına; üstelik yine eskisi gibi temiz pak değil ne de olsa elim ayağım köyün sert koşullarında. Bu yüzden olsa gerek beni gözden çıkardılar, diye düşündüm. Üzüldüm.

Sağlıklı karar verebilmek adına, şöyle bir tarttım olanları. Çıraklardan biri, daha başında tırnakları açarken kan oturttu tırnağıma. O güne gelinceye kadar bir sürü terslik yaşandı çıraklarla. Dolayısıyla daha önce yaptıklarından da yola çıkarak, ben de yeni bir arayışa girdim kuaför konusunda.

Bu böyle yazdığım kadar kolay olmuyor yalnız. Gerçekten çok önemli bir olay el- ayak bakımı benim için. Yaşla da ilgili sanırım; gittikçe daha hassaslaşıyor insanın teni. Şimdi nereden bulacağım yılların getirdiği o konforu? Tekrar emek vermek gerekecek ve bu da o konfor alanından çıkmak demek. İşte, bu da çok canımı sıkıyor ve kızgınlık yaşatıyor bana.

Ne yapalım? Her şeyin bir bedeli var. Ellerim çok narin ve inşallah yine onlara çok narin davranarak hizmet edecek narin eller karşıma çıkacak. Bir kapı kapanmadan bir başka kapı açılmıyor. Ne yazık ki!