Bin ay, binlerce ay, fedadır sana

Kadir gecesi, bin aydan daha kutsal bir gece. Kuran’ı Azimüşşan’ın yeryüzüne indirildiği bir gece. “Sen olmasaydın, Sen olmasaydın, âlemleri yaratmazdım” ilahi lütfüne mazhar olmuş ululazim bir peygamberin mucizesi, Kur’an. Kalb gözü kör olmuşlara Tanrı’nın bir ikramı.

“Yarabbi, benden önce yaşamış olan peygamberlerin ümmetlerinin yaşamları daha uzundu. Benim ümmetimin diğer ümmetler kadar sana daha çok kulluk edebilmeleri için yeterli vakitleri yoktur. Sana daha yakın olabilmemiz için bizlere bir yol göster.” Âlemlerin efendisinin yegâne göz bebeği dua eder de “ol”madan geri döner mi?

Kutsal geceler, yaşam ömürleri kısa olan bu ümmet için adeta birer bonus geçerliliğindedirler. “Yok mu isteyen” diye haykıran münadi melekler, sonsuz rahmet dağıtmaktadırlar. Ardına kadar açıktır kapılar. İste isteyebildiğin kadar! Zor sana ve banadır efendi.

Kudret, güç, ihtişam. Kadere hükmetmek istiyorsan eğer, sığın Cenabı Mevla’ya. Olmaz deme. Olmasaydı eğer, yaratılmazdı yoktan var olan.

Hükmün sahibi ile birliktesin, endişen niye? Aç ellerini semaya yalvar, yansın kalbin en derininde. Duymaz isen kokusunu cık, bir daha dene. Ve yine ve yine yeniden. Semavat açık unutma. Sen aç kaskatı olan gönlünü. Öğle bir ağla ki, sel olup aksın gök ile yer.

Hadi cancağızım. Hadi. Unutma asla, Rabb’in sana yakın, senden daha fazla.