Bitti, zor oldu ama bitti

Sondayım. Önceden çok şey hissettirdiğinden olsa gerek karşımdaki kişi, artık hiçbir şey hissedemez oluyorum. Sanki bedenim artık tepki veremeyecek kadar yorgun ve bitap düşmüş.

Her şeye rağmen geri dönüp baktığımda şu benzetme geliyor aklıma. Bir çocuğa bir oyuncak veriyorsunuz, oyuncağı elinden aldığınızda çocuk ağlamaya başlıyor. Diğer türlü çocuğa oyuncak vermiyorsunuz ve yine ağlıyor. Hangisi daha iyi? Hiç yaşamamış olmak mı? Hiç başlamamış olmak mı? Yaşayıp sonra anılarla boğulmak mı artık geri getiremeyeceğiniz?

Ortaya karışık salata misali. Tuzu karıştırınca yüzümü buruşturmadan yiyemiyorum.

Ve bitiyor, bitiriyorum, uzak kalmak isteyen benim çünkü bazı şeyler hayatımda o olunca daha da karmaşıklaşıyor. Bilmiyorum, belki de sadece kendimi kandırıyorum ama olan oldu. Bardak yere düştü ve kırıldı. Pişman olmanın bana kazandıracağı çok da bir şey olmasa gerek.

Onun için dua ediyorum, hiçbir pişmanlığım da yok bu konuda. Kin, nefret gibi şeyler bizim için fazlaca çirkin duygular zira.

Bazen diyorum iyi ki yaşamışım, beni çok mutlu ettin, iyi ki varsın. Ama artık yapamıyoruz, bir sona geldiğimizi hissediyorum. Artık geri gelmeyeceğini bazı şeylerin, mutluluğumuzun başlarda fazlasıyla yaşanıp artık tüketildiğini.. Onca saflıktan sonra bu ilişkinin ilerleyen zamanda düşünceler, başka kişiler gibi etkenlerle kirletilmemesi yönünde tercihim.

Bir diğeriyle devam etmek istiyorsa bir insan, bir çaresini bulur elbet, uğraşır en azından ama istemiyorsa en yakınında bile yaşasa en küçük şeyi bahane eder.

Uzaktan arkadaşlar, uzaktan arkadaşlardır.

Sana başka rüyalarda, başkalarının hayallerinde kocaman bir yer kalıyor şimdi. Başka kollarda, başka hislerle musmutlu bir yaşam diliyorum sevgili.

Bitiriyoruz işte ve bir Teoman- şebnem Ferah şarkısı açıyoruz:

Nokta kondu, bitti en güzel hikayem. Şöyle diyor bak, dinle:

Bitti, zor oldu ama bitti.