Biz daha çok ölürüz...

Kim ne kazandı bilmiyorum ama

biz insanlığımızı yitirdik…

Bu karanlık bulutların gölgesinde,

yitirdik “vicdanımızı”…

Unuttuk birlikte dinlediğimiz türküleri

aynı buğday başağının aydınlığında

yarınlara duyduğumuz ortak umudu yitirdik…

Kardeşliğe inancımızı,

acıyı paylaşmayı,

ölüye hürmet duymayı unuttuk…

Nedenler uydurduk, gerekçeler sunduk

kendimizce, ölümlere …

Islıkladık, yuhaladık, ”oh olsun” dedik.

Ölümleri, öldürmeleri haklı bulduk…

Ölüleri ayrıştırdık, mezarlarında bile.

Katiller uydurduk kendi ipotekli fikirlerimizle,

daha bedeni soğumamış gidenlerimize.

Suçlu aradık kendimizin dışında

öteki dediğimiz herkeslerde…

Oysa gerçek suçlu bizdik aslında,hepimiz.

Bitmeyen hırsımız, yok olmayan kinimiz nefretimiz

bastıramadığımız intikam duygumuz,

sorgulayamadığımız cehaletimiz,

pespaye “faydacılık anlayışımız”,

ve  güce tapınan zavallılığımızdı.

Her ölen, bizdik aslında.

ölen , bizim vicdanımız,

ölen, bizim ruhumuz,

ölen, bizim barış hasretimiz,

ölen, bizim sevgimiz,onurumuz

ölen, “bizim insanlığımızdı “ aslında

GÖREMEDİK…

Yani biz böyle giderse

daha çoook ölmeye devam ederiz...

Canan Beşir Bekem

29.11.2015