Bizim Memleket....

Dökülür köpüklü sular yarından
Baharlar yaratır kışın karından
İçenler sihirli Pınarlarından
Şöyle bir silkinir ceylan olurlar

Bizi biz eden bize ait ne varsa harmandır türkülerimiz, türkü tadında yaşa derler hayatı. Evet öyle türkü tadında yaşanmalı hayat.İ çindeki yaşanmışlığın hatrına kırık gönüllerin göz yaşlarının hatrına vazgeçmemeliyiz türkülerden günümüzde kulağa hoş gelen şarkılarada saygımız var ama geçmişe ışık tutan türkülerin yeri başka.

Türkülere mekan olmuş köylerimizde ise neler gizli neler?

Küçük bir kasabada geçti çoçukluğum, geçmişe dönük iyikilerimin başında gelir köylü olmak. Rüzgarda esen saman çöpünün tarladaki aşımıza karışmasının lezzetini herkes bilmez, sabahın seher vaktinde ılgıt ılgıt esen rüzgarın sesiyle, traktör sesinin tarlaya varış yolculuğunda geçen zamanın içine sığan hayallerin tadını yaşamayan bilemez.

 Ben güneşin toprakla öpüştüğü,çoçuklarına helal lokma için terlerini toprağa akıtan eli nasırlımı nasırlı yüzü güneş yanığı gönlü ise ezelden yanık çiftçi bir ailenin çoçuğuyum. Gönülden bağlıyım bizim oralara havası başka suyu başka insanı başka. Üç dağ arasına konuşlanmış derelerinde pınarlarıyla hayat bulan çam ağaçlarının kokusuna,yazın kavurucu sıcağında yaylayı aratmayan havasına sevdalanmışım. Kısacık ömrümüzde köy hayatını bilmeyen gündelik yaşamın esiri olmuş birine bu sözlerim belki anlamsız gelir.İş hayatına başlamazdan önce uzunca vakit geçirdiğim doğup büyüdüğüm yerlere uzak kaldığım bu günlerde nezaman aklıma gelse anılarım gözlerim dolar.İnsanların birbirine uzak kaldığı aynı apartmanda yaşasakta ismini dahi bilmediğim bir merhabalığım dahi olmayan komşularım var artık bu şehirde.

Ne demiş şair abisine mektubunda;
Köyden geldim köyden şehre, Ne bileyim bi hoş abi. Betonların arasında, yaşıyoruz bomboş abi.

Beton yığınlarının arasında geceleyin yıldızı bile olmayan gökyüzünün altında nekadar mutlu olunursa o kadar mutluyum işte. Yağan yağmurun bile toprak kokusu yok buralarda. Komşum aç mı tok mu onu bile bilmiyorum. Açlığını tokluğunu bırak ismini yeni öğrenmişim.Y olda yürürken selamsız geçilmez bizim oralarda herkes birbirini tanır. Yolda gördüğün erkekse ya amcandır ya dayın ya da abin, yani kan bağın olmasa da dilinle ailenin bir parçası oluverir seslenişler.

Şairin de dediği gibi şu dörtlükle  bitirmek istiyorum yazımı....

İçinden tanırım ben o elleri
Onlarki zahirde kurban olurlar
Ardıçlı dağları,çamlı belleri
Aşanlar şiirine hayran olurlar....

Bizim Memleket.........