"Hayvan" mısın "İnsan" mı?

Karaya vurmuş bir yunus. Denizlerin en sevimlisi, en zekisi, en güzeli, en dostu. Yeryüzünün en acımasızı, en katili, en vahşisi “insan” tarafından katledilmiş. Her zaman söylerim insanların yapabileceği iğrençliğin, vahşetin sınırı yok. Bu sınırı her gün biraz daha zorluyoruz. Her gün yeni iğrençlikler ekliyoruz.

Bu sabah gazeteyi açtığımda bir kez daha anladım bunu. İnsanlar kadar vahşi yaratık yok yeryüzünde. Gerçekten utanıyorum ve tiksiniyorum. Masum ve savunmasız zavallı bir “hayvan”dan ne istedi o “insan”.(!) Hakaret olarak kullanırız bir de “hayvan” kelimesini.

Biz insanlar yeryüzündeki en bencilleriz. Bir tek biz varız bu dünyada. Her şey bizim için varolmuş. Her şeyi yapma hakkına sahibiz. Her şeyi kirletme, her şeyi yoketme hakkına sahibiz. Bizler en güçlüleriz. Evrenin mavi küresini, pırıl pırıl dünyayı altüst ettik savaşlarla. Sadece yeryüzünde yaşayan diğer canlılara değil, kendi kendimize zindan ettik dünyayı. Birbirimizi katlediyoruz. Bebekleri öldürüyor, güç savaşına her gün yüzlerce can harcıyoruz. Büyük bir hevesle, hırsla kendi sonumuzu hazırlıyoruz.

Bu yüzden hayvanları insanlardan daha çok seviyorum. Çünkü onlar masum ve tertemiz. Yaralı bir sokak köpeğinden utanıyorum. Kuyruğu kesilmiş bir kedinin bakışında dağlanıyor içim.

Akıl, mantık ve en önemlisi duygu taşıyan bir insan nasıl böyle bir şey yapabilir aklım almıyor. İnsanlığın taşıdığı tüm değerlerden yoksun kalmış, içindeki tüm vicdan ve acıma duygusunu terk etmiş iğrenç bir pislik yapabilir bunu. Şimdi o pisliğe sesleniyorum: Sen yeryüzünün en duygusuz, en vicdansız, en aşağılık, en acınası yaratığısın. Cezanı bu dünyada, en zavallı hale gelecek şekilde çekmeni umuyorum.