6 Mayıs 1972: Aşk olsun sana çocuk

Otuz beş yıl geçmiş bir cumartesi sabahı okul bahçesinde kötü haberin geldiği o çocukluk günlerimden bu yana...

MARE NOSTRUM

En uzun koşuysa elbet Türkiye’de de Devrim
O, onun en güzel yüz metresini koştu
En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak...
En hızlısıydı hepimizin.
En önce göğüsledi ipi...

Acıyorsam sana anam avradım olsun.
Ama aşk olsun sana çocuk. AŞK olsun!

Ne Can Yücel’in bu şiirini (1) bilirdim o zamanlar ne de ne yapmaya çalıştığını Deniz’in. Otuz beş yıl öncesini de tam günü gününe de bilemezdim kazınmasaydı tarihe kara bir gün olarak. 6 Mayıs 1972 günü sabah vakti İnebolu’da ortaokulun bahçesinde demişlerdi “sabaha karşı asmışlar anarşistleri” diye. İlk kez o gün üzülmüştüm onlar için çok fazla birşey bilmeden, ölümün isyanıyla, öldürmeye tepkiyle. O gün çok kızmıştım o “anarşistler asılmış” diye sevinenlere, tepkimi saklayarak. O gün sakladığım tepkim hep yaşadı içimde, dünyaya bakışımı şekillendirdi.

Yetmişlerin son yıllarıydı, ODTÜ’den otobüslerle Karşıyaka’ya gitmiştik bir gidenin ardından. Denizlerin mezarından dönüyorlar demişlerdi bize doğru akın akın yürüyenler için. Gelenlerin yönünde gitmiş ve üç mezar görmüştüm yan yana, bütün mermerleri parçalanmış. Altı yıl önce darağacında alamadıkları hınçlarını mermerlerden almışlardı. O gün bir kez daha üzülüp ve ortaokulda ilk üzüldüğüm günü düşünmüştüm..

6 Mayıs 2007, 6 Mayıs 1972’nin, Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan’ın idam edilişlerinin otuz beşinci yılı. Otuz beş yıl, Cahit Sıtkı’nın dediği yarım ömür geçmiş o günden bugüne. Onlar için otuz beş yıl geçmedi, onlar hala yirmibeşinde birer delikanlı.

(1) Can Yücel “Beşibiyerde”, Adam Yayınları, Birinci Basım, 1985, s.120. (Bir Siyasinin Şiirleri – 1974)