Ve öylece oturuyorsam gecenin ortasında...

Şimdi, ben gecenin ortasında öylece kalakalmış oturuyorsam sebebi bir tek cümledir. Dünyanın o katı gerçekliğinden, çöpünden, çamurundan uzaklaşmışsa aklım ve hayat bir masala dekor olmuşsa şimdi, yine o cümledir sebebim.

Dışarıda yıldırımlarla parlayan bir gece varsa ve ben memnunsam mecbur kaldığım mum ışığında oturmaktan, kucağımda o cümle küçük bir kedi yavrusu gibi kıvrılmış uyuyorsa, bir yanım güllere bir yanım cehennemi sorulara gebeyse ve aklım karışmışsa iyiden iyiye, korkuyorsam o masaldan, korkuyor ama yine de o masalın içine atıyorsam adımımı, aklımın kıyısında öylece dingin oturan güzel gülüşlü adamdır sebebim.

Uzadıkça uzasın istiyorsam bu zifir gece, o büyünün içinden çekip alamıyorsam kendimi, deli gibi korkuyorsam "yalan" diye, dinliyorsam kalbimi bir yandan, bir yandan bırakmıyorsa soru işaretleri yakamı, kendi kuşkularımdan yorgun koyuyorsam başımı yastığa, risk alamayacak kadar yaşlanmışsa kalbim ve yorulduğumu duyuyorsam içten içe, sebebim o güzel gülüşlü adamın bir tek cümlesidir.

RESİM: Carlo Maria Mariani