A-ke-pe'nin Kovboyu

Oldum olası yakıştıramadım. “Bu adam, nasıl oluyor da Bay Başbakan ve ekip arkadaşlarının, herkesçe malum çizgilerini benimseyebiliyor, onlarla beraber hareket ediyor?” diye defalarca düşündüm. Bulamadım...

Abdüllatif Şener, Sivas’lıdır. Yanlış bilmiyorsam, Uzunyayla Çeçenleri’ndendir. Dik, doğru ve biraz da inat bir Kafkas damarı vardır genlerinde. Asıl mesleği akademisyenliktir. Maliye alanında doçentlik titrine sahip bir üniversite hocasıdır. Ve yine yanlış bilmiyorsam siyaset yapmak için çok da gönüllü olmamasına rağmen, bugüne kadar yoğun talepler ve zorlamalar neticesinde politik hayatın içinde bulunmuştur.

Şener, partisinin hükümet olduğu her dönemde bakanlık yapmıştır. Son hükümette de devlet bakanlığının yanında Başbakan Yardımcılığı görevini de ifa etmektedir. Genel Başkanı’nın ve birçok partili bakan ve milletvekilinin tam aksine çok tutarlı, dengeli ve devletin ve toplumun tüm kesimlerini kucaklayan, tüm yapılarıyla barışık ve diyalog halindeki siyasi duruşuyla; partili-partisiz tüm kamuoyunun haklı sevgi ve saygısını kazanmayı bilmiştir.

Anamuhalefet lideri Deniz Baykal dahi kendisini, Cumhurbaşkanı olarak görmek istediklerini, Cumhuriyet Halk Partisi’nin parti görüşü olarak, alenen deklare etmişti. Bay Başbakan, Bay Arınç’ın anlamsız siyasal kaprislerine rest çekebilme ve geniş tabanlı bir uzlaşı arama yolunu tercih etme iradesini gösterebilmiş olsaydı, belki de son dönemde yaşanan politik çirkinliklerin hiçbiri tarih kayıtlarına geçmemiş olacaktı.

Peki Abdüllatif Şener, nasıl oldu da bu kadar geniş halk kesimleriyle ve farklı kurum ve kuruluşlarla kucaklaşabilme başarısını gösterebildi? Bu sorunun tabi ki pek çok yönden ele alınabilecek onlarca farklı cevabı var. Ancak ben, şahsi yorumum olarak bir cümle söyleyip, sonra da bu ifademi destekleyen bazı örnekler vereceğim.

Şener; partililerinin ve özellikle de genel başkan ile üst düzey yönetimde beraber çalıştığı kurmayların büyük çoğunluğunun düştüğü zafer sarhoşluğu, tek başına iktidar olmayı siyasal sorumsuzluk olarak görme, denizin bir sonu olduğu fikrini bir türlü kabullenememe, muktedir olmayı hazmedememe ve hepsinden önemlisi de kendilerini, kendilerinden olmayanlardan ayrıcalıklı ve de üstün görme hatalarına düşmemiştir. İtmekten çok kucaklamayı benimsemiştir. Yermekten ve kavga etmekten çok, takdir etmek ve diyalog kurmayı tercih etmiştir. Garip komplekslerin ve bu komplekslerin yansıması olan sürekli islim üstünde durma psikolojisinin kendisine hakim olmasına asla müsaade etmemiştir. Özetle sevgili akepeliler ne yaptı ise Şener tersini yapmıştır.