Gidelim buralardan

Bir şeyler yolunda gitmeye başlamayınca, çözmek istediğimiz sorunlardan daha da karmaşıklaşıp içinden çıkılmaz bir hal alınca pes etmeye başlarız. Artık aklımıza gelen en basit çözüm yolu, kaçıp gitmektir. Her şeyi olduğu gibi bırakıp arkamıza bile bakmadan gitmek…

Başka bir yerde, başka insanlarla, başka bir hayat süreceğimiz umudur bizi bu isteğe iten. Bu şehir, bu insanlar, bu iştir hep suçlu olan. Bizi bu kadar mutsuz eden onlar. Bırakıp gittiğimizde kendimize yeni bir hayat fırsatı da sunmuş olacağız diye düşünürüz. Öyle ya atalarımız da ‘’tebdili mekanda ferahlık vardır’’ dememişler miydi?

Gerçekte öyle midir acaba? Gidenler, gittikleri yerde o sonsuz mutluluğa ulaşmışlar mıdır? Hayatlarını çekilmez kılan her şeyden kopmuşlar mıdır? Yaşadığı şehirde kaçtığı ‘’biz’’lerden, sadece ‘’ben’’i alıp giden., gittiği yerde tekrar ‘’biz’’ olmaya başlamamış mıdır?

Bu kadar kolay olsa keşke. Yolunda gitmeyen her şeyin sorumlusu olarak başkalarını gösterip, çözüm olarak da sırtını dönüp gitmek.

Oysaki giden, giderken sadece o ortamı terk eder. Ama bize tüm oyunları oynayan aklımız ve ruhumuzu orada terk edip gidemeyiz ki! Yaşananları, geride kalanları yok sayamayız ki….

Diyelim ki bunu da becerdik, unuttuk her şeyi. Rüyalarımızı kontrol edebilecek miyiz? Tamam çok güçlüyüz, onu da hallettik. Bilinç altımızı dahi sınırladık.

Fakat gittiğimiz yere kendimizi taşıdık bir kere. Hiç bir sorunda, hiç kimse yüzde yüz haklı ya da haksız olamayacağına göre; giderken aldığımız dersleri de koltuğumuzun altına sıkıştırıp götürebildik mi? Eğer bunu yapamadıysak, nereye gidersek gidelim; aynı biz ve aynı davranışlarla aynı sorunlara ulaşmamız an meselesi.

Bize göre yanlış giden şeyleri gitmeden de çözebilme imkanımız olabilir belki. İnsanın hayatını değiştirmek için mutlaka gitmesi gerekmez. Kaçmadan sorunları çözmeye çalışmak belki çok zor görünse de, giden terk etmenin ağırlığını da taşıyacaktır omuzlarında her gittiği yere. Belki de bir ömür...

Kaçmadan savaşma cesareti olanlara sevgilerle.