Sıradanlığa dayanıksız olmak

Sıradanlığa dayanıksız olmak veya sevgi arsızı olmak veya hayalci olmak.

Ya da hepsi olmak.

Ya da ...

Evet bildiniz... Hiç biri olmamak.

Neden bunları yazdım buraya hepsine teker teker bakmak istedim de o yüzden.

Sıradanlığa dayanıksızlık nasıl bir şeydir acaba?

Acaba, acaba şey gibi midir?...Şey işte canım.

Dilimin ucunda yoksa parmaklarımın ucunda mı demeliydim böyle klavyeden yazarken?

Şey işte... Özel olmak ve bunun da fena halde bilinmesini, siz söylemeden size bakıldığında farkedilmesini istemek. Hani otobüs durağında onlarca insanın arasında bekleşirken... Tam da o sırada durağa yanaşan otobüsün penceresinden bakanlar tarafından bile olsa sıradan olmadığınızın bilinmesini istemek gibi bir şey.

Ya da sevdiğiniz insanın elinden tuttuğunuzda, gözlerinin en içine bakarken sıradan bir aşık olmadığınızın bilinmesini istemek gibi.

Peki ya sevgi arsızı olmak... Kulağa hiç hoş gelmiyor değil mi?

Halbuki en çok sevilen olmayı istemek te mi hoş değil.

Çekmeceleri olan bir dolabı düşünün ve sevdiğinizin size, yerinizin en üst çekmece olduğunu söylediği an için ne dersiniz? Harika değil mi? O halde belki de sevgi arsızı olmak ta çok güzel bir şeydir.

Son olarak hayalci olmak... O da mı kötü bir şey yoksa? Hayallerimiz olmasaydı acaba umutlarımız olur muydu? Umutlarımız olmasaydı peki hayat neye benzerdi?

Bir düşünün. Ben düşünmüş ve hayallerimin peşinde koşmaya başlamıştım ve hala da koşuyorum. Siz de koşun. Çünkü her zaman dediğim bir şey var. Yine diyorum o zaman, “Gerçekler, hayallerle başlar.”