Pencerenin kenarındaki saksı

Okurken çok garip hissettim kendimi...Elimizden geldiğince keşkeleri çıkarmalıyız hayatımızdan. Sevdiğim insanlara duygularımı söylemekten çekinmesem de, yine de keşkeler var hayatımda ne yazık ki...Bir şeyi yapmadan önce daha iyi düşünmeliyim der dururum kendime hep. O çocuk kızın onu terslemesi korkusuyla söyleyemediyse hislerini, bundan sadece o sorumlu değil, diye düşünüyorum. Özellikle çok tanımadığınız birisi size sevgisini açtığında insan elinde olmadan "bu kişi bana zarar verebilir" diye geçiriyor içinden ve tersliyor. Sonuç olarak da içinde taşıdığı ne kadar temiz bir sevgi de olsa seven kişi söylemeye çekiniyor. Bu yazıyı okurken herkes kendi hayatını düşünsün lütfen, ona göre karar versin; mutlu mu yaşadığı hayattan, yoksa bişeyler eksik mi kalıyor? Çocuğuna sarılmayanlardan mısınız mesela? Ya da sevdiğim insanlar nasıl olsa biliyor onları sevdiğimi diyenlerden mi? Eğer öyleyse yapmayın bunu onlara. Bildiklerini düşünseniz de bunu sizden duymak onların da hakkı...