Bugün gidişinin tam 12. yılı. Ne kadar kolay söyleniyor, bir çırpıda çıkıveriyor. '12 yıl'... Oysa her birinde acı çektiğim; 378.691.200 saniye demek bu. Acının ilacı zamandır derl..
Canın yanar bazen. Kimsesizliğin doruk noktasında en çok kendini kendinden mahrum bıraktığına yanarsın. Belki bir histeri krizi belki suskunluğun ele verir seni. Hoş görülsün duyulsun da istemezsin..
Merhaba Anne, Yine sana sığındım. Öyle çok özledim ki seni… Öyle yalnızım ki… Nasıl bir boşluk bu? Yeri asla dolmayan, gün geçtikçe de büyüyen. Senle konuşmaya ihtiyacım var. Saçımı okşama..
“Merhaba Anne” Böyle başlayan cümlelerimizin devamı nasıl gelirdi? Duymayali öyle çok zaman olmuş gibi ki… Dokunamadan, sesini bile duymadan, varlığını hissetmeden… Telefonlarım sürekli çalıyor a..
Bazen kelimeler içinize sığmaz olur ve taşar. İşte o zamanları yaşadığım şu günlerde yazdıklarımı..