Anneler babalar günü geçti mi yahu, içimden bu sıralar anneme babama sarılasım, onları haddim olmasa da bir kutlayasım geliyor. Aile danışmanı, ilişki danışmanı falan hiç değilim ama ail..
Son bir yılda; 33 şehir, 6 ülke, 3kıta gezdim, 3 adam sevdim, sayısız arkadaş, sayısız ev, tonlarca anı edindim. Kendimi yeniden tanıdım, buldum, kaybettim, tekrar buldum. Favori hiçbirşeyi..
Öncelikle iş aradığınızı ona buna söylemeniz lazım. Öyle gezginlerle tanışıyorum ki, inanamıyorum, iş arıyorlar ama kimse bilmiyor, şaka gibi. Şuna söyledin mi yok, buna da deseydin, yok. Öncelikle..
Geçenlerde, akşam 8:00 sıraları sizin oralarda. Karşımda annemle babam, ev haliler işte bildiğiniz normal Türk ailesi, dizilerdeki gibi değil yani, yalı konak hizmetliler de yok, kavga gürültü saçm..
"Expectations lead to sorrow!" Böyle yazardı benim gittiğim yoga okulunun duvarında. Türkçesi beklentiler üzer, acı verir. Sadece bizim okulda ya da yogada öğretilen bir felsefe değildir bu..
Çok sevdiğim ve beğendiğim bir kadının dediği gibi; “Gelinlik giyeceğiz diye çektiğimiz çilelere bak!” :) Evlenmesi çok güzel, hiç lafım yok. Gel gelelim, aylarca, her gece birlikte ağlayar..
Vipassana benim için neydi peki? Nasıl geçerdi onca uzun saatler konuşmadan, okumadan, yazmadan, şarkı söyleyip dinlemeden? Ben çok severim sessizliği. Kardeşimle insanları sinir edebilecek..
Vipassana #1 *10 günlük sessizlik meditasyonu. Çok kaçmak istiyoruz değil mi? Gürültülerden, konuşmalardan, şehirlerden, bazen en sevdiklerimizden, üstümüzdeki iş yüklerinden, sosyal baskı..
Hindistan’dan döndüğümde, ben dahil hepimiz, “çok dayanamaz 3-5 aya tekrar gider bu müge” diyorduk ama hayat öyle değil tabi… Nereye gidiyorsun acaba! Kurlardan sebep bilet fiyatları bile ikiye ka..
Yoga yapıyordum bir süredir, hatta eğitmen bile olmuştum. Ama sonra tamamen güzel tanışıklıklar sayesinde, Ankara ziyaretlerimin birinde, Hindistan’dan gelen Guruji ile tanışmış, bir hafta sonu gru..
Yoga eğitmeni ve öğrencisiyim. Ağustos 2015 tarihinden beri de aslında gezginim. Uluslar arası..
