Fotoğrafa yeni başladığım yıllardı, öyle bilinçli de olmaksızın kendimde fark ettiğim bir şey vardı. Salt iyi fotoğraf çekmek bana yetmiyordu. İçine kendimi, düşüncelerimi, birikimlerimi, sorgulama..
Sevmiyorum seni artık, gözlerimi geri ver Yalanmış yeminlerin hep, sözlerimi geri ver İsyanı tanımazdım ben, seni sevmeden önce O en mahzun, o en mahcup yüz..
ve zaman artık yoktu bir ağacın yaprağındaki damardıyürüyüp geldiğimiz bunca yolbir ağacın yaprağınasığıyordu aslında kocamış evrengöremedikleri işte buyduçatlarken kozanaz..
Fırtınalı sahneleri geride bırakmış bir filmin finalindeki son kare fotoğrafındayım sanki. Bu hüzünlü çerçeveden çıkış var mı, hiç bilmiyorum… Gri mavi tonların diğer tüm renkleri yuttuğu mono ton bi..
Bilirsiniz aynalarla konuşur çok odalı evlerde büyüyenler, düşün yerine ayna anların, durumların, duyguların yerine sözcükler masalın en iyi yanı yeniden söylenebilmesidir… (Murathan Mungan..
Bir işaret gelene kadar hiç büyümesem, böyle çocuk kalabilsem ve beklesem…Uygarlık yolculuğunda hep ileriye yürüyen, tırmanan ve gelişen insanın geldiği bu virajda eğer bir yokuş aşağı yuvarlanm..
“Plastik Papatyalar” projesi, Vera Chytilova'nın yıllar önce gördüğümüz “Sedmikrasky” adlı filmini tekrar izlememizle başladı. Filmin çekildiği 1968 yılı, dünyanın büyük bir savaşın yıkıntıların..