Yoruldum dost.. Uzat elini, al beni yanına. Omzunda hala yer var mı başıma? Hayatınn karmaşasına, dünyanın yalanlarına kanmayalım artık. Kal yanımda ne olur gelmesin..
Herşeye, herkese yazdım da bi sana dokunmadı kalemim. Ürkek bir başlangıcın adısın sen. Hala benimseyemediğim yeni yolusun mutluluğun... Bakma cümlelerimin devrikliğine, hayatım..
Kelimeler darmadağın.. Aslında sadece kelimeler de değil hani, ben de onlardan farksızım... Bu ara etrafımı izliyorum da gördüklerim karşısında hayrete düşüyorum. Ve o klasik cümley..
Durup düşünüyorum ve diyorum ki kendi kendime "neden böyle düşündüm şimdi?" Bana kalırsa bana kal.. Ama olmuyor öyle.. Biliyorum hep korkuyoruz ama korktuğumuz kadar da kötü..
Gülümse çocuk, al bütün dertlerimi... Ağır geliyor bu dünyanın dertleri... Alsam seni kucağıma, bıraksam tüm yükümü yere. Bir çocuğun gülüşüydü bana huzur veren. Herkesten, ..
Bu kadarı yeter, Ben de bitti mi biter.. Bu cümleyi kurmak kolay ama yaşaması o kadar zor ki.... Ama "bitti" deyince dönüş olmuyormuş. Hele ki karşındaki kılını kıpırdatmıyo..
Çok garip... Artık sana da yazmaya başladım. Düşündüm de haklıymış büyükler ; "İnsana sevdiği hep en güzel gelirmiş." Gülüşü, gözleri, kokusu.... Tam 1 yıl önce bugü..
Karmakarışık bir olay aslında bu Tatlıses olayı. Yüksek dağın başı dumanlı olur ama bu kadarı fazla değil mi? Ünlü olmak böyle bir şey demek ki; ölümle burun burunayken bile eleştirilmek. Ben ..
Bu yılki seçimler mi çok popüler yoksa ben büyüdüğüm için mi bu kadar ilgileniyorum? Biri çıkıyor ''Ana...'' diye cümleyi yarım bırakıyor. Diğeri mevkidaşının ''püskevit'' gafıyla dalga geçerk..
Karanlığın ortasındayım, Gece küskün bana, Sen yoksun ya, hiçbiri bakmıyor suratıma.. Yatak küsmüş, duvarlar küsmüş, Gözyaşlarım dokunmuyor yanağıma... Kalem bile tutm..