Gün batımındaki son vapura bir kez daha baktı ve gözlerindeki yaşı sildi. Gelmeyececek dedi, bugün de gelmeyecek... Sustu her zamanki gibi, arkasını döndü ve her sabah bıkmadan geldi..
Masanın yanındaki sandalyelerden birine oturmuş dışarıyı seyrediyordum. Bulunduğum odanın bir penceresi Beyoğlu’na diğeri Tünel’e bakar. Bu halde ne kadar bir zaman kaldığımı bilmiyorum. İk..