Karanlık ölümün sisidir belki Ve tenhalaşır, duyulmaz olur sesler İşte dünya ne zaman seyreltse hiddetini Kederli ve sessiz gülüşün düşer aklıma Yuvasından..
Gün ışığına kavuşmuş suya benzetiyorum seni Camdan bir kubbenin saydamlığında yüreğin İçinden sevgi, öfke, aşk ve ürkeklik İçinden hayatın temiz ırmakları geçiyor Ya..
Her akşam mutsuzca dönüyorsun evine Yüzünde karanlığın ve ölümün gölgesi var Bir palyaçonun ağlayan gülüşü var yüzünde Yağmurlara dönen kederli bir palyaçonun Biten ..
Sen bu diyardan gitme Özlersin kedilere su verme sevincini Ve tenini yakan acı güneş ışığını Seni mutlu eden özgür kahvaltıları Ve canını sıkan her şeyi dahi özlersi..