Ben seni sevdim… Sensizliği değil… İçimden geçen iki tanecik cümle ve ardından yalnızlığın yanaklarımda yaptığı o muhteşem gösteri. Az çok bilir herkes (yani aşktan, acılardan, ayrı..
Zulamdasın… Sakladım seni yıllardır, sen dahi bilmedin… Uykusuz gecelerimi aydınlatan mum ışığı oldun bazen. Üflesem sönecektin. Tuttum nefesimi. Bazense göğün sol yanında asılı dur..
Kaçtım… Yorulmak bilmeden, sıcak yaz akşamlarının melankolik notaları arasından… Çok düşündüm adam olur mu benden yahut âşık oldukça uzaklaşır mı insan adamlıktan diye… Hani olur ya daha..
bunca zaman tuttum kendimi eğik durmamak için ayrılığın karşısında şimdi sevdalım eğilirsem t..
Dokundukça, erguvanlar açardı tenimde Ayrıldın... kurumasınlar diye. ..
ne siyaha yakın ne de beyaza uzak bir sevdaydı bu yeri yoktu romanlarda yeri yoktu bile, türk dil kurumunun kalın lügatlerinde. ince uzun bir yoldu unuttu..
durdum! durdu… dur levhasına sarılmış bir çocuk gibiydi aşk, kesişince yollarımız aynı anda, aynı yöne, yol verdik birbirimize… ..
kardelenler açınca sevgili… avuçlarımdan dökülen boz bulanık bir sevgi eritecek yanaklarında donup kalan serçe yuvalarının sessizliğini kimseler bilmeden gel sevgili, ..
senin gölgen mavi sevgili karanlık bir kenti aydınlatacak kadar hem de gökyüzünü kıskandırıp yıldızları peşinden sürüyecek denizi deniz olmaktan utandıracak kadar mavi ..
çok gözyaşım oldu benim... her ayrılık sonrası toprak kokan acılarım, bir bahar mevsimi gibi gelip durdu parmaklarımın kıyısına, ve ben gözyaşımın her süzülüşünde, ..