İcimizde susuzluktan kalma bir çöl, yüregimiz göklerde. Zafiyet gecirmis bir ic cekisin kahrolası serüvenleriyiz. Herkesin bir kac kahramanlıgı, pek cok pismanlıgı, bazılarıyla alıp veremed..
Neyi çok önemsedim? Yürürken düşmemeyi mi? Yoksa baktığımda bulutları görmeyi mi gökyüzünde... Neyi çok önemsedim? Yaşarken ölmemeyi mi? Ellerimizde tutarken..
Hızla gokyuzunde savrulan yagmurcuk; biraz sonra mazgallardan sıyrılarak foseptige karısacagindan habersiz, buluttan kopup ozgurlesmenin keyfini cikariyordu. Bisikletle yokus asagıya kayıp giderken..
Ortalikta yaradılıştan kalma bi sessizlik, ben bana oturuyorum. Ellerim kulaklarımda. Sessizliği susturmak en zoru zaten biliyorum. Güneşin, her gün patırtısız kütürtüsüz, üşenmed..