54 yaşında bir emekliyim. 2002 yılında kalp krizi geçirdim. Bir hafta yoğun bakımda kaldım. Ölümü gördüm ve herşeyin boş olduğunu anladım. Ne olursan ol, kim olursan ol herşey bir anda bitiyor ve hepsi burada kalıyor. İnsanlardaki sonsuz hırsı gördükçe üzülüyorum. İnsanlarla ilişkilerimde bana faydalı olacakları değil, zararı olmayacakları seçmeye ve kendime yapılmasını istemediğim şeyi başkasına yapmamaya dikkat ederim. Kamu hakkı yiyenden nefret ederim. İdealimdeki insan, ben şuyum buyum değil, ben insanım diyebilendir.