Merhaba,

Birlikte yazmaya, çizmeye, gülmeye, ağlamaya merhaba.

Gezgin bir babanın dört çocuğundan ikincisiyim ben. Ortanca olmanın hem avantajları vardır hem de dezavantajları.

Ben ikisini de dibine kadar yaşamış bir çocukluk geçirdim.

Ülkenin her bölgesinde güzel anılar bıraktık gezerken. En azından ben bunları hatırlamayı tercih ediyorum.

Haylaz bir öğrenciydim.

Üniversite bilinci de yoktu önümde bir örnek olmasına rağmen. Hayata çalışarak başladım. Sonradan bitirdim bir iki okul üniversite mezunuymuş desinler diye…

14 yaşımdayken yaşadığım bir taciz olayı benim kadın hareketi konusunda duyarlığımı açtı.

Eh seksen sonrası kadın hareketinden de nasibimi aldım elbette.

Annemin duyarlığı ile çocukların nasıl istismara uğradığını fark ettim.

Militarizmin sarıp sarmaladığı bir hayat, darbenin, kadın hareketinin fırtına gibi ülkenin gündemini işgal etmesi, annemin çocuk istismarına karşı duyarlığı derken ben şekillenmeye başladım.

Şimdi diyorum ki hayat ve kişilik denen şey deneyimlerin, okuduklarımızın, duyduklarımızın kısaca yaşadığımız her şeyin bileşkesi.

O nedenledir ki hiyerarşiyi hayatımın her alanından defleyeli epey oldu. Ama ruhumda hala kalıntıları var ve ben onları da temizlemeye çalışıyorum.

Hayatın her alanına dair söylenecek çok şey var. Gelin hep beraber söyleyelim söyleyeceklerimizi