Yıllardır şiir yolculuğundayım. Bu yolculukta karşılaştığım, etkilendiğim duygularımı şiire döktüm. Kah neşeli, kah efkarlıydım. Kızdım, öfkelendim. Bu yolcuğun sonunda istedim ki bir kitapla biraz..
Henüz şiirimi yazamadım. sen uzakların sisli görüntüsünde kıyılarımdaki çakıl taşlarının çoğalışlarını izlerken ben gözlerimin perdesini henüz aralayamadım. cesaretim olmadı..
Tenim kara benim.Yaşadıklarım da bazen tenim gibi, içimi karartıyor..Yaşadığım yer; Türkiye.İkametgah; 15 yıldır İstanbul. (İzmir’de yaşamayı da denedim.Olmadı)Türkçe’yi gayet güzel k..
Televizyon izlerken, facebooxun bilmem kaç bucak köşesinde dolaşırken okuduğumuz,dinlediğimiz umutsuz,gönül yoran şeylerden sonra, ''memleket elden gidiyor,Allah belasını versin'' diye kabarıyoruz ..
hiç unutmam hatırlarım kerpiçten duvarını, erik dalları sarardı her mevsim kollarıyla. çardak altında muhabbetin şarkısı, çınlardı anne kahkalarıyla. çiçek kokuları renkleri..
Gittin.. gelmeden hiç bir iz yok açıp kapadığın kapılardan elime dokunan ayağımdaki çorapta cebimdeki mendilde bile hatıran yok bana sarılan gittin.. gelmed..
Çocukluk yaşımdaki yılların onca fakirliğine rağmen, şehrimde onlarca sinemanın kapısı açılırdı. Farkındalığın keyfini yaşamak isteyenler meğer ne çok zenginlermiş, fakirliklerinde bile. Kap..
15 Aralık 2006 da, İstanbul da zenci olmak, 3 Kasım 2008 de de, Tenim kara benim, başlığı altında yazılmış iki yazım daha var. Ve geçen akşam facede kızımın bir yazısını okuyunca, yine debreşti duy..
gönlüm der ki; ''sakın yaşlanma atla, zıpla'' dizlerim de der ki; ''acısını ben çekiyorum fazla şımarma !'' & böyle kalsın... bırak, çi..
kibar olmayan dillerde; kör, topal, çolak, kamburdur adımız. göremez,yürüyemez, tutamaz derler bazen de… demezler ki, engeline engeller ekliyoruz görmeyene, yürüyemeyene..