Bu Defa Ne Tarih Ne Saat

Orda öylece bir tarih duruyor.  Hiç bir anlamı olmayan bir tarih. Aylardır orda öylece duruyor ve şimdi saniyeden daha kısa bir zaman diliminde fark ediyorum neden orda olduğunu.

Sayabilmek için...

Sensiz kaç gün , kaç saat , kaç dakika geçti diye mi? Tabi ki hayır. Kendimi sevmeye ve 'Önce ben!' demeye başlayalı, ne kadar olduğunu hatırlamak için...

Beni tüm silikleştirme çabana rağmen seni değil kendimi seçtiğimi bana hiç unutturmasın diye...

Bir gün yeniden aynı hatayı tekrarlamaya kalkarsam bana senden çok daha önce vurabilsin diye...

Özlemeyeyim diye...

Dönmeyeyim diye...

Acımayayım diye...

Kendime ve kendime getirene, hep güveneyim diye...

Asıl olan yolun kendisidir sevgili ... Yol sana getirmese de , hatta hiç bir yere götürmese de yolun  kendisidir yolculuk.

Yolum  sen , durağım sen, sılam sen ... DEĞİLSİN. Hiç olmadın.

Benimki yanlış bir sapaktan dönüp bir türlü ana yola varamamaktı sadece. Pişman mıyım ? ASLA.

İyi ki kesişti yollarımız o ıssızlıkta. İyi ki geldin evime dinlenmek için. Ben değil ama sen huzur buldun galiba azıcık da olsa. Bense, iyi ki huzursuzdum. İyi ki huzuru sensizlikte buldum. İlk defa, kimsesiz hissetmedim kendimi.

Varlık, yokluktaymış meğer. ANLADIM.

Hiç olmadığını da...

Anlamak değil de kabullenmek belki de. Kabul ettim ve gittim. HEPSİ BU!

Yani yine SEN KAZANDIN!

BARİ'n olmamayı SEÇTİM. 'AMA...', dedirtmedim.

Benimse bir sürü cümlem vardı. Yarım  mı kaldı? HAYIR.

Hiç kurulmadı. En azından sana... KURULMAYACAK DA!

Hak etmediğinden değil. Hayır sana kızgın da değilim.

SADECE; kendime kurabileceğim cümlelerim varmış meğer. Yol doğru ama yol arkadaşı yanlışmış.

 Yol da arkadaşlık yanlışmış başlı başına .

Yol, yalnızlıkmış.

Yol, bir yere varmıyormuş.

Yol; sevgiliymiş, dostmuş, yarenmiş.

Yol; ıslanmakmış, yorulmakmış, sızlanmakmış. Pes etmemekmiş sonra.

Keşke dememekmiş, geriye dönüp bakmamakmış YOL.

Azaldıkça çoğalmakmış, çoğaldıkça ufalmakmış YOL.

YOL , BENMİŞİM.

ANLADIM.