Büyükada'da bir akşam

Sabah az bir güneş görünce terasa çıktım. Sırtımı güneşe verip o özlediğimiz sıcaklığı hissetmekti niyetim ama olmadı tabii. Güneş henüz ısıtmaya müsait değil. Sonra aşağı bakarken başka bir tablo canlandı gözümde. Büyükada’da ahşap evin balkonundan denizi seyredişimi anımsadım.

Hayata kızlarla bir mola vermiştik. Ayrıca bir ödüldü bu tabii. Yine o sene çok yorulmuştuk. Kış boyu her birimizin başka telaşları vardı. Bizde kendimizi ödüllendirmekte bulmuştuk motivasyonun yolunu. Ekim Ayı idi.

Ablam yeğenim de bizimleydi. Kızlarla gittiğimiz butik otel şansımıza el değiştirmişti. Kadın telefonda bizi kıramadığı için kabul etmişti. Aslında otel kapalıydı. Yeni sahiplerine devir olacaktı. Aynı şekilde bir de iki kız kardeş olan Füsun ile Feray’ı kabul etmişti. Otel üç katlı ahşap bir ev. Balkonlu kat bizim. Dört oda var bu katta. İkisi dolu diğer ikisi boş. Ortada büyük bir alan var. Öyle sıcak bir ev ki…

Ortadaki kat boşluğuna koltuk takımı yerleştirilmiş. Birde plaklar ve pikap var. Konağın birde kedisi var. Sevimli, uysal, uslu.

Koltukların her birine dağılıyoruz adeta. Zeki Müren çalıyor inceden. Türk Kahvesi getiriyor otelin eski sahibesi abla. Yılları geçmiş mutfakta. Kendi elleriyle hazırlamış yemekleri hep. Daha sonra yan odamızda kalan Füsun ve Feray ile tanışıyoruz cumbalı balkonda yediğimiz akşam yemeğinde.

Sofrayı bile hep beraber hazırlıyoruz sanki bir aile oluvermişçesine. Herkes orada olma sebebini anlatıyor. Aslında bir geceye bir sürü hayat sığıyor. Akşam kahvelerini kendimiz yapıp kuruluyoruz balkona. Üzerimizde şallar, içeride Nesrin Sipahi’nin sesi, dışarıda ise müthiş deniz manzarası.

Böyle geçiyor bir gecemiz. Ve o gecenin sabahında çıkıyorum otelin balkonuna ve yine güneş arıyorum sırtımı ısıtmaya. Yıllar sonra aynı şeyi anımsadım bu sabah. Hani olur ya bazen bir şeyi daha önce yaşamışsınız gb hissedersiniz. İşte benimde öyle. Ama tek farkla. Ben gerçekten yaşadım aynı sahneyi o gecenin sabahında.

O gece yan oda komşularımızı tanımadığımız halde açmıştık içimizi. Onlarda bize anlatmışlardı tabii her şeylerini.

Şimdi herkes farklı yerlerde.

Ama eminim o anıyı hatırlayacağız her mola verdiğimiz gezide.