Çocuk!

Birinci sınıftaki kızından söz ediyordu  bir yakınım, öğretmeni notlar yazıyor. “Lütfen … okutun, yazdırın!” diyor. Biz oturuyoruz üçüncü dakika bitmeden el çırparak oyun oynadığımızı fark ediyorum dedi.  Çok sevindim tabi anlattıkları şahaneydi,

Öğretmeni öyle güzel aşılamış ki çocuğa  eğlenerek de öğrenilebileceğini ben bayıldım, böyle öğretmenlerin, ailelerin varlığına, mutlu çocukların da olabildiğine,  olamayanlara karşı nasıl hesap verebileceğimizi düşündüm bir yandan da, bu yazının mimarı Nil Karaibrahimgil aslında, Hürriyet gazetesinin eki Kelebekte kendi köşesinde, oğluyla bir alışveriş macerasını anlatıyordu. Çocuklarına oyuncak almak yerine hayal kurmayı, üretmenin tüketmekten,  örnek olabilmenin de öğüt vermekten değerli olduğunu anlatıyor. Diğer taraftan kendi yaramazlığını ekliyordu. Oğluna hissettirmeden çok sevdiği bir çanta  alıyor, çantayı oğlunun yanında alıp gitse  olmayacak  O'da  hemen çözüm üretiyor çantayı daha sonra almak üzere dükkanda bırakmıştı. Şahaneydi çok gülümsedim, benzer davranışlarımı anımsayıp, biz kadınlar ille de anneler neyi ne için yaparız bazen kendimiz bile bilemeyiz, Allah sevgili Nil’e ve tüm çocuğu olanlara evladını sağlıkla büyütebilmelerini  nasip etsin diliyorum. 

Gönül nasıl istiyor  hiç bir çocuk  hiçbir şeyden yoksun olmasın, ne eksiği varsa tamam, ne hayali varsa acilen olsun.

Ben en iyisi lafı uzatmayıp şiire sığınayım,

KIRILGAN

Kırılgan bir çocuğum ben
Yüreğim Cam kırığı
Bütün duygulardan önce
Öğrendim ayrılığı
Saldırgan diyorlar bana
Oysa kırılganım ben
Gözyaşlarım mücevher
Saklıyorum herkesten
Ürküyorlar gözümdeki ateşten
Ürküyorlar dilimdeki zehirden
Ürküyorlar o dur durak bilmeyen
gözükara cesaretimden
Diyorlar: Bir yanı sarp bir uçurum,
Bir yanı çılgın dağ doruğu.
Oysa böyle yapmasam ben
Nasıl korurum içimdeki çocuğu?
Bir yanım çılgın nar ağacı
Bir yanım buz sarayı

Murathan MUNGAN