Darbeden önce: Kısım I.

Yazıma yaşadığım iki anımla başlamak istiyorum.

İlk anımdaki kişi yakın arkadaşım. Yıl hatırladığım kadarıyla 2007. Arkadaşımın kızı Üniversiteyi kazanmış. Ama emin ellerde. Baba kızını alarak, üniversitenin bulunduğu şehre geliyor. Ben de o şehirdeyim. Yer Denizli. Aynı şehirde olan bir arkadaşından, yani benden şehir hakkında, yurtlar hakkında bilgi almak için benimle irtibat kuruyor. Görüşmemizde anlattığı bir olay var. Aynen aktarıyorum: Kızımın kazandığı(Tıp fakültesi) henüz belli olmuşu. Evde telefon çaldı. Tanımadığım bir ses. “Hayırlı olsun tebrikler” dedi. Teşekkür ettim. Sonra teklifler sıraladı; gideceğiniz şehirde kalacak yeriniz var mı, şimdi siz şehrin yabancısı olabilirsiniz, isterseniz sizi otogarda karşılayalım, gideceğiniz yere kadar yardımcı olalım, isterseniz kalacak yut ta ayarlarız”. Arkadaşım şok olduğunu ifade etti. “Numaramızı nereden bulmuşlar, kazandığımızı nasıl öğrenmişler, hadi onu da anladık, hangi şehirde hangi fakülteyi nasıl öğrendiler de jet hızıyla temasa geçtiler? “

İkinci vereceğim örnek biraz daha farklı: Olay yine Denizli’de geçiyor. Yıl 2010. İlgili kişi Hava Harp Okulu öğrencisi iken okuldan ayrılmış, hem de Pilotluk eğitimi aşamasındayken. Ben o sırada Denizli Merkez Komutanlığı yapıyorum. Başına gelen olayları bana gözleri dolarak anlattı. Yanında da babası var. Okula geri dönebilmenin yollarını bana sorup, fikir almak için gelmiş. O sırada da bir sağlık sorunu var, henüz ilişiği kesilmediği için Askeri Hastanede tedavisi yapılacak. Anlattığı olayda edindiğim intiba, bilinçli bir yıldırma politikası izlendiğidir. Zamanlı zamansız pilot adayına usulsüz cezalar veriliyor, gece yarısı sebep olmadan yatağından kaldırılıyor, hakaretler yapılıyor, izinleri engelleniyor vb. Baskıyı yapanlar, Takım Komutanının bilgisi ve desteği altında üst sınıf öğrencileri. Çocuk, olaylar dayanılmaz bir hal alınca okuldan ayrılmaya karar veriyor. Bu şartlar altında okula dönebilmesinin imkânsız olduğunu kendisine söyledim. Ama isterse ilgili okul Komutanlığı’na bir dilekçeyle başvurabileceğini, gerekirse başından geçenleri şahit göstererek üst makamlara iletebileceğini söyledim. Düşündü, bunun da fayda getirmeyeceğine kendisi kanaat getirdi.

İkinci olayda her ne kadar mağdur öğrenciye söylemediysem de, olayın okuldaki bir oluşumdan kaynaklandığını ben tahmin etmiştim. Bir grup vardı ve taraf olmayanları baskı ile uzaklaştırmak istiyorlardı. Bu oluşumun “Cemaat” in ta kendisiydi. Cemaate yabancı değildim. Bağlı olduğum kurum içerisinde tespit edilenler gerekli belgeler ve deliller ışığında TSK dışına alınıyordu. Yani Ordu ile ilişiği kesiliyordu. Bunlardan bir örnek olayı da bizzat Tabur Komutanlığım döneminde yaşadım. İlişiği kesilen kişinin rütbesi ise Binbaşı idi. Belgelendirme süreci tamamlanmıştı, dosyası ilgili kademeler gönderildi ve görevine son verildi. Bu nedenle bu yapının Orduda ki faaliyetleri bilgim dâhilindeydi. Ama Hava Harp Okulunda bu derece yoğunlaşması beni düşündürmüştü. Olayı kendi adıma üst makamlara ilete bilmem için benim de elimde belge ve bilgi olası gerekirdi. Dayanaksız müracaat belli ki sonuçsuz kalacaktı. Eğer gün öğrenciden dinlediğim konularda elimde belge olsaydı da bağlı olduğum Tugay K. İle görüşmüş olsaydım, olayın başlamadan bitmeye mahkûm olduğunu yıllar sonra gördüm: Emir komutasına bağlı olduğum Tugay Komutanı bugün darbeye teşebbüsten tutuklu, hem de Korgeneral rütbesiyle!

Atatürk, Kastamonu'da 30 Ağustos 1925'te söylediği bir nutukta türbelerin, tekkelerin ve zaviyelerin kapatılmasının ve tarikatların kaldırılmasının işaretini vermiştir; "Ölülerden medet ummak, medeni bir cemiyet için, şindir(lekedir).

Efendiler ve ey millet, biliniz ki, Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olamaz. En doğru en hakiki tarikat, medeniyet tarikatıdır."