Ellerimi boyayan gazeteler vardı

Nihayet hafta sonu dinlenecek vakit bulabildik. Aslında günü gününe yapılacak işler listemin esaretinden kurtuldum biraz. Ondandır dinlenmeye bulduğum vakit.

Mutfak masaları, mutfak camları vazgeçilmezimdir benim. En iyi dinlendiğim yerdir evimin mutfağı. Çubuk tarçın yakarım Pazar günleri evde ve zencefilli meyve suyu hazırlarız eşimle, haftaya enerji olsun diye.

Çubuk tarçının mis gibi kokusu mutfağımı sararken aklım yine eskilere gitti. Öyle çoook öncesi değil belki birkaç sene öncesi.

Hani evlere gelen, her Pazar daha çok tüketilen gazetelerimiz vardı bizim. Sayfalarını tek tek okur, bulmaca eklerini çözerdik.

Magazin ekleri dikkatimizi çekerdi, kim ne giymiş göz süzerdik.

Astrolojiye bakardık birde Pazar günleri kahvaltı masasında. Bu hafta neler olacak acaba?

Ne oldu o gazete tutkumuza?

Şimdi bilgisayarın karşısına bile geçmemize gerek yok. Zaten elimizden düşmeyen cep telefonlarımıza geliyor haberler.

Bir abonelik, cüzi bir ücret al sana haberler!

Ne anladım bu işten? Gazetenin verdiği hazzı verebilir mi internet haberleri? Gelişim değişimleri getiriyor beraberinde belki evet ama ben bazı şeylerde kayıp giden değerlerimize üzülüyorum.

Elimi boyamadıktan sonra gazete yaprakları ne anladım o Pazar kahvaltısından, dünya telaşından, olan olaylardan?

Bulmaca eki elimde uğraşmayacaksam ne anladım cep telefonuma gelen haberlerden?

Artık gazetelere rağbet kalmadı. Gittikçe daha da azalacak. Çocuklarımız hiç görmeyecek belki de bir zaman sonra.

Ama ben şimdiden çok özler oldum elimi boyayan gazete yapraklarını. Her Pazar almaya karar verdim.

Sizde yaşatın sevdiğiniz değerleri.

Yoksa elimizde tutacak, taa eskilerden beri bizimle olan bir şey kalmayacak bir gün baktığımızda.