Evren karanlığı

kalbinin değil

kaderinin götürdüğü yere çark ediyor ayakların

dev bir dalgaya bırakıyorsun kendini âniden

gırtlağına çöküyor soluksuzluk

/ruhuna açılan pencereden

bir mahkûmun, zaman kavramını anladığın an!/

kendi sesini duyabiliyorsun yalnızca

artıyor sessiz sözcüklerin sus’u...

hayat denilen kitabı, doğru okumadıkça

hapsedilmiş özgürlüğünle

öcünü alıyor senden

senden yana olmuyor arkadaşın ayna

bitiyor gün bakışların

uçuşuyor varlığının tozları

başlıyor evren karanlığı

ve kan arıyorsun yaşaman için

o zaman beliriyor ortaya insâniyetin

korkman yersizdir

sağlamsa eğer kökün!...

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.