Gönül kapısı

Bir duygu dalgası bazen şimşekten daha tez gelir ruhumu tutuklar; ancak bu kadar hızlı ve baskın bir duygu ışıması beni aydınlatacak yerde güneşe çarparcasına aklımı da kör eder… her şeyi duyarım ve her şeye bakabilirim; fakat hiçbir şeyi gerçeğin doğruluk cetveliyle ölçebileceğim bir görüntüye dönüştüremem. Bir hüzün heykeli gibi donar kalabilirim; ya da hayatı kanatlandıracak kadar coşkun akabilirim; fakat her zaman ilk uçuşuna atlayan bir leylek gibi şaşkın düşerim… Bundan dolayı öğrenmek zorunda kaldım ki, düşünen akıldan yoksun yoğun duygulanımlar insansı olmaktan çıkıp kaderin cilvesiyle hayvansı bir içgüdü meleği ya da şeytanı olabilmektedir.

Şimdi bizden Dünya'nın Yedi Harikası'nın neler olduğunu sıralamamız istense çoğumuz aşağıdakine benzer bir liste yapardık:

1. Mısır Piramitleri

2. Taç Mahal (Taj Mahal)

3. Büyük Kanyon (Grand Canyon)

4. Çin Seddi (China's Great Wall)

5. Empire State Binası

6. St. Peter Bazilikası (St. Peter's Basilica)

7. Ayasofya (İstanbul)

Bir öğretmen de öğrencilerine kendi dünya harikalarını sıralamalarını istemiş. Sormayın işte hangi ülkede, hangi okulda, hangi öğretmen diye. Ben bana anlatılanı anlatıyorum dilim döndüğünce. Siz de alın kıssadan hissenize düşeni ve çekilin kendi 7 harikanızı yapmaya.

Öğretmen listeleri toplarken, yazmaya devam eden bir öğrencisinin karar vermekte zorlandığını fark eder. Öğrencisine hazırladığı listede kafasını karıştıran bir şey olup olmadığını sorar. Öğrenci, "Evet öğretmenim, seçmekte biraz zorlanıyorum” der. Öğretmen de, "Peki, seninki 8 harika olsun bari" diye gülümseyerek öğrencinin listesini alır. Bir göz atışıyla farklı şeyler olduğunu hemen anlayan öğretmen bunları sınıfa okumaya başlar:

"Benim Dünya Harikalarım:

1. Görmek

2. Duymak

3. Dokunmak

4. Tatmak

5. Koklamak

6. Düşünmek

7. Sevmek

8. Sevilmek

Öğretmen “8” deyince kısa bir sessizliğe dalıp çıkan sınıf kikir kikir gülmeye başlar. Öğretmen gayet ciddi bakarak öğrencisine dönüp, “Yedi ve sekizi birleştirip “sevgileşmek” adıyla tek madde yaparsak seninki dünyanın değil evrenin 7 harikası olur” der.

Basit, sıradan ve çok da değerli sanmadığımız için gözden kaçırdığımız bazı şeyler gerçekte ne kadar da mükemmeldirler. Bu 7 “insan evreni” harikasını duyumsayabilmek için insanın kalp kapılarını ardına kadar açık tutabilmesi gerekiyor. Yani dünya harikalarının görkemini duyumsamak için onların yanına gitmek gerekirken, bu “insan evreni” harikalarını duyumsamak için kendimizde kalıp kalbimizi açmak gerekir; kapıları yıkık gönül bağlarımızı gelene geçene ikram etmek gerekir…

Bence harikaların en şahanesi, kalbini düşüncesine açabilen insandır… O zaman düşüncenin de merhametli bir vicdanı olacaktır… Çocuk bunun bütün harikalara değer olduğunu biliyordu aslında; fakat ben büyümeden söylemek istememişti…
***

19'uncu yüzyılın büyük İngiliz ressamlarından William Holman Hunt'ın, bir bahçeden eve girişi anlatan tablosu Londra Kraliyet Akademisi'nde sergileniyordu. Hunt'ın "Evrenin Işığı " adını verdiği bu tabloda çıplak ayaklı filozof görünüşlü bir adam vardır. Adam, bir elini kapalı kapı kanadına dayamış, diğer elinin parmağıyla da sanki içeriden bir yanıt bekliyormuşçasına kapıya vuruyordur.

Tabloyu inceleyen bir sanat eleştirmeni Hunt'a döner:

"Güzel bir tablo doğrusu, ama anlamını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı dışarıdan hiç açılmayacak mı? Ona ne kapı tokmağı ne kilit kolu çizmişsiniz de..." der.

Hunt gülümseyerek:

"Adam sıradan bir kapıya vurmuyor ki..." diyerek tablosunun anlamını açıklar…

" Bu kapı, insanın duygusal kalbini simgeliyor. Sadece içeriden açılabildiği için dışarıda kol olması doğasına aykırıdır”

Bir kalbin kapısı bize içeriden kilitliyse ne kadar vursak boşunadır; dışarıdan ne kadar zorlasak da boşunadır. İçeriden açılmayan bir kalbe girmek ancak onu kırmakla olabilir ki, eğer yeteri kadar bencil bir duygusuz değilsek, bu da mutsuz hüzünlerimizin bitmez tükenmez nedeni olacaktır…

Muharrem Soyek