Güzel şehir İstanbul!

Güzel şehir İstanbul, gittikçe artan kalabalıklarına rağmen.

Bazen keşmekeş, bazen puslu, bazen yaşanan tüm karanlıkları örtmek istercesine güneşli.

Ama her semtini ayrı ayrı gezmeli.

Sabah ezanını Sultanahmet’te dinlemeli.

Sonra Eminönü’ne uzanmalı yavaşça. Vapurun iskeleye yanaşmasını beklerken, havada uçuşan martıların seslerine dikkat kesilmeli.

Her gün yeni bir sokağını keşfetmeli.

Bazen bir köşeye çekilip sadece insanları izlemeli. Soluk soluğa kalmış insanların hayata yetişme çabalarını gözlemlemeli.

Güzel şehir İstanbul, kaybolan saflığına rağmen.

Köprü altı çocuklarının çaresiz ama bir o kadar gururlu tavrı çarpmalı suratımıza bazen. İsterken fazlasıyla arsızlaşan yüzümüz kızarmalı.

Çocuğuna istediği telefonu alabilmek için gecesini gündüzüne katan babaların yorgun tebessümlerini anımsamalı.

Ne kadar yılsak da bazen onları düşünüp, yeniden mücadeleye dahil olmalı.

Yağmurda ıslanmalı bazen evsizleri anlamak için. Nefsi terbiye etmeli. Dışarıda mendil satan çocuğun omuzlarındaki yükü bir nebze olsun hafifletmek için saçları örgülü başını okşamalı.

Güzel şehir İstanbul, bitmeyen yokluğuna rağmen.

İstiklal’de akordiyon çalan gençleri dinlemeli bazen. O yoğun kalabalığa karışmalı kafan bozukken.

Kitapçılara girip çıkmalı tünele varırken.

Sonra el arabalarından yayılan kestane kokusunu çekmeli burnuna. Belki birden karar verip girmeli sinemaya.

Çıkışta canlı çiçek almalı meydandaki çiçekçilerden. Yürümeli hatta Elmadağ’a, Nişantaşı’na…

Güzel şehir İstanbul, o meşhur trafiğine rağmen.