Hayat

Özür dilerim tüm kırdıklarımdan, sevdiklerimden...

Yaptıklarım için, söylemek isteyipte söyleyemediklerim için...

Onlardan bekleyipte yapmadıkları şeyler için, en çokta kendimden özür dilerim,

kırılmasına izin verdiğim için...

İnsanın en çok kırıldığı, kızdığı, sabrettiği kişiler  hep en yakınları oluyor. En çok

sabrettiğin şeyler ileride seni en sinir eden şeyler haline dönüşüyor.

Belkide en saçma yerde kızıp en üzülmemesi gereken kişileri üzüyorsun. Kendince çok

haklı sebeplerin olsada yeri geldiğinde yine içine atıp hiç bir şey söyleyemiyorsun.

Üzülmemeleri için birçok şeyi anlatamıyorsun seçenek olarak susmayı seçiyorsun.

En iyi yaptığın şeyin o olduğunu bildiğin için.

Bu arada bir çok sorun çıkıyor onlarla uğraşıyorsun kimsenin umrunda olmayan şeylerde

bir bakıyorsun ki ev sahibi olup derdi omuzluyorsun. Yeri geliyor yoruluyorsun yeri geliyor

devam etmek zorunda kalıyorsun. Bunca şeye rağmen yüzünden gülümsemeyi, çevrendekileri mutlu etme isteğini eksik etmiyorsun yada etmemeye çalışıyorsun. Bunu  yaparken bir kişinin gülümsemesine neden olabiliyorsan tüm yorgunluğun tüm umutsuzluğun bir anda kayboluyor.


      Eğer;


        Şükretmesini bilirsen...

        Yanında aile gibi muhteşem destekçilerin varsa...

        Büyüklerinin duası hayatının bir parçasıysa...

        Dönüp baktığında keşkelerinden daha çok iyikilerin varsa...

        En önemlisi uzakta ya da yakınında sevdiğin insanların varlığından şüphen yoksa...

Her şeyin üstesinden gelebilecek gücü buluyorsun kendinden...

Hayatın tüm güzelliklerinin sizinle birlikte olması dileğiyle...