Hayat çekirdeksiz üzüm

AFERİN BÜYÜKLER...

Teknedeyiz. Altı cam gibi görünen denize bakıp gördüklerini anlatan üç çocuk. Dinliyorum sadece. Biri Ali,  Titanik'i gördüğünü anlatıyor heyecanla. Diğeri Deniz, Atlantis'in izlerini takip ediyor. İvan daha küçük, gözleri kocaman olmuş onların dediğini bulmaya çalışıyor. O kadar tatlılar ki... Oysa ki görünen sadece kum ve taş. Ama onlar için kocaman başka başka dünyalar.

Sonra anneler el koyuyor duruma. Ya zorla yemek yedirmeye çalışıyorlar, ya denize girmeye ya da düşer endişesiyle kenara almaya. Ve babalar karışıyor hayallere... Yok orada bir şey, yine hayallere daldınız, Titanik burada mı olur oğlum, Atlantis yok aslında, hadi siz yüzme yarışı yapın bakalım kim kazanacak...

Kim kazanacak ki... Kazansa ne olur? Üç küçük hayal dünyasını kendi istekleriniz, korkularınız, beklentileriniz, şüpheleriniz, varsayımlarınızla yok ettikten sonra. Bırakmadınız çocukları dalıp gitsinler. Heyecanlansınlar. Oynasınlar. Anlatsınlar. Olmayanı görsünler. Yemeği biraz sonra da yerler ne olacak. Düşemezler de. Bir sonraki koyda denize girerler ne fark eder. Niye birbirleriyle yarışsınlar? Neden Titanik ya da Atlantis orada olmasın?

Sessizce dağıldı çocuklar.

Büyükleri dinlediler.

Söz dinledikleri için aferin aldılar...

Aferin büyükler. Siz hiç çocuk olmadınız değil mi?

Sevgiler...