İri yarı olmanız gerçek gücünüz ortaya çıkıncaya kadar işe yarar

Zebella gibi olsaydım herkes benden korkardı. Zaman geliyor gerekli oluyor çünkü ufak tefeksin ya adam seni mesimiyor.

Ben orta kırmayım, bıyığı burmayım. Yani kaale alıyorlar ama tırsmıyorlar.

Hayatın bin bir türlü hali var, insanların sizden biraz çekinmesi lazım.

Peki nasıl olacak, kemeri çekip parabellum gösterecek halimiz yok. Tanımıyorlarsa ya tanısalar ne olacak sanki arkamızda beş tane leş.

Bizim insanımız görünüşe bakıyor. Bir bakışta seni halledip edemeyeceğini anlıyor. Şükür bazen de yanılıyor, ben bunu yerim dediği “ufaklık” Ahırkapı dayısını haşamat ediyor.

Lakin korkup vazgeçmesi, fazla direnmeden ikna olması ve hatta hiç bulaşmaması için karşısında kodumu oturtacak birini görmeli.

Ses de önemli tabi. Benim sesim gür ama nereden çıkıyor bilmiyorum. Heybetli “Ne diyon lan!” ımızı bir süzüyor, bakıyor ki bu, bu sesin adamı değil, megafon kullanmış!

İri yarı olanlar, gerçek gücünüz ortaya çıkıncaya kadar iri yarı halinizi kullanabilirsiniz ama sonra devam etmeyin, eloğlu acımıyor malum!

İri yarı kimselerin aciz duruma düşmelerine dayanamıyorum. Normalde diyorsunuz ki bu adam bu haliyle her işini halleder, karşısında kimse duramaz. Ama “fil avcıları” böyle düşünmüyorlar. Bizler dışarıdan yüreği de böyle büyüktür sanıyoruz, oysa yürekle bedenin alakası yok. Kim bilir belki kendi de böyle yanılıyordur. Dağ gibi adamın yıkılıp gitmesini kabullenemiyorsunuz. Oysa bunların sadece şekli dağ. Acayip bir merhamet duygusu sarıyor içinizi. Kötü acımasız olmayabiliyorlar, hile bilmiyorlar saf oluyorlar icabında. İnsan evladı oluyorlar kavga istemiyorlar. Bu durumlarını anlayan çakallar tarafından arka sokaklarda dişleniyorlar. Gerçekten çok fena oldum, Allah kahretsin! Şikâyet de edemiyorlar, “Kocaman adam el kadar şeyden…”