KAFAM SERSEM

Olmayanları düzeltmeye çalışırken bazen öyle çok toplarız ki evimizi, oturmaya korkar insanlar düzen bozulacak diye. Temizlik yaptıkça temizlenecek sanırız kirlenmiş duygularımız. Eskitiriz hem eşyaları hem de ellerimizi, aynaya dikkatle baktığımızda bir bakarız ki eskimiştir bakışlarımız. Halbuki öylece akar hem hayat hem sular ve bulur yolunu bize hiç bir şey sormadan. Bazen çabalarımız oturur yerine cuk diye bazen de selin içine karışır gider.

Bazen de toparlayamadıklarımız yüzünden oturacak yer bulamayız öyle dağınıktır her yan. Kapının girişinden itibaren yatağın altına kadar her şey ortalıktadır sanki biri "Hadi bırak her şeyi kalk gidiyoruz." demiş gibi. Bahar temizliğine başlamadan önce atılmak istenmiştir bir çok şey ama öylece kalakalmıştır şekli... Güzle-yazın, kışla-baharın iç içe karışması görüntüsü vardır hem üşürüz hem bunalırız öylece otururken. Rüzgarlar eser sert mi sert. Bilemeyiz sahiden eser mi yoksa kafamızdan mı gelir o gürültülü ses.

Ne toparlamaya yeter gücümüz ne kalkıp gitmeye uzaklara. Öyle yorarız ki kendimizi, patlamalar olur o patlamaların içinde kaldığımız yerde de kaçtığımız yerde de  titrer kalırız okyanus ortasında ki yaprak gibi. Bazı zamanlar, ne yaşama aittir ne ölüme varlığımız.

Bu kadar sert esme rüzgar kafam sersem,

Yüreğimde yerine oturtamadığım sesler

Benden mi çıkıyor yoksa kimden?

Bunca sevgiye acıtan özlem...

Ne düne ne bu güne yetemeyen ben.

Çoktan geçtim zannettim hala da bilemedim.

Sadece kocaman bir NEDEN

Ne neden yerini buluyor ne de BOŞVER.

Kaç araf yaşar bir ömürde bir insan?

Bir kere arifeyle yan yana olsun bayram.

Dil duadan da yorulur, susarmış.

Gönülse...

Çoktan geçmiş kendinden başka sebeplerden.

Görene anlatmaya gerek yok,

Duymayan ne bilsin ne söyler rüzgar!

Ne söylerse söylesin anlamak isteyen anlar.

Öyle şeyler olur ki;

Ne bildiklerin yeter ne bilmediklerin.

Sert esme rüzgar kafam çok sersem.