Karaliçe ve Sonra - Dervişe Güneyyeli Kutlu

 

KKTC’ li şair, yazar dostum Dervişe Güneyyeli Kutlu ’ un(DGK) Karaliçe ve Sonra adlı öykü kitabı var elimde. Kitap 130 sayfalık bir kitap.(khorA Yayınları, Lefkoşa, Şubat/2016). Öykü kitabı olunca bir günde, bilemedin iki günde biter benim okumamla. İnanır mısınız tam beş günde bitirebildim. Yazar arkadaşıma da yazdığım notları paylaşayım diyorum ama dermanım kalmadı. Şimdi zar zor geçtim klavyenin başına bakalım artık hayırlısı. 

Öykü kitabı değil sanki döykü kitabı mübarek. Dayak yemiş gibiyim. Kitap mı okudum kavga mı ettim ben de anlamadım. Bir an önce okuyup kurtulayım diyorum buna da yazar izin vermiyor iyi mi! Öyle hızlı hızlı okuyup kitabı bitirmek yok. Yazar izin vermiyor buna. Burası er meydanı ve iki yiğit çıktı meydana görelim bakalım! 

DGK’yu 2012 yılında Elazığ’daki bir etkinlikte tanımıştım. Dönüşte de havalimanında uzun süre sohbet etme fırsatım olmuştu. “Efla” şiirini orada okudum. ‘Söz”, “Öz”, “Nefes” gibi başlıkları çok kullandığından belli oluyordu ki arkadaş tasavvuf felsefesine oldukça vakıf. Zaten adı da “Dervişe” olunca ister öz ister takma ad olsun, yaşamına da bu felsefeyi esas aldığı belli oluyordu. 

2015 yılının Temmuz ayında bir grup şair ve yazarla birlikte, DGK da gelmişti Sarıkamış’a, doğduğum topraklara. Çocukluğumun geçtiği Erenler mahallesindeki çocuklara kitap dağıtmış, sohbet etmiştik. Dervişe arkadaşımın, hayatlarında ilk kez yazar gören çocukları başına toplayıp masallar anlatması görülmeye değerdi. Yüzündeki güzelliği davranışlarına da yansıtan Dervişe arkadaşım artık hemşehrim de sayılırdı. Sarıkamışlı çocukların gönlünü fethetmişti. 

Öykü kitabını bu hazır altyapı donanımıyla okuyunca daha iyi anlama şansını yakalamış olmanın ayrıcalığını yaşamış oldum. Bu altyapı donanımı kısaca şöyleydi: Dervişe arkadaşım tasavvufa vakıftı, şiirlerinde bunu yansıtıyordu. Fizik olarak da” güzeller güzeli” bir arkadaştı ama ne bir kibir ne böbürlenme vardı. Halkla ve köylü çocuklarla sarmaş dolaş oluyordu. Yani dış güzelliği kadar içi de güzeldi ve davranışlarıyla belli ediyordu bu güzelliği. İşte öykü kitabını bu çok özel ve güzel bilgiler donanımıyla okudum ve gayet iyi anladım, epey yorulsam da! 

Yorulmak deyince bu bir okuma zorluğu ya da anlatım bozukluğu değil. Yazar kahramanlarını anlatırken, sizi de o öyküdeki yaşamın içine katıyor ve bir bakıyorsunuz, okumanın yerini bedenle ruhun, nefisle iradenin, sonluyla sonsuzun, faniyle bakinin, kalıcı olanla geçici olmanın korkunç ve ezeli mücadelesi almış.

Yazar kahramanı Kadim’in ağzından gittiği yolu özetliyor bir anlamda”Ey benim lefkaralım,  Akdenizlim, derin denizlerdeki sığlığım, sığlığımdaki benliğim, benliğimdeki hiçliğim ve hiçliğimden taşan varlığım! Ey benim ruh yanım, ey benim dünya halim ey! “ 

Kalıcı olanın ruh güzelliği olduğunu sezen yazar yaşamını da bu anlayışa göre düzenlemeye çalışıyor. Ama dünya! Ama nefis! Hep zincirler takıyor özgürleşip uçmaya çalışan insana. Ve ikilemlerde bırakıyor insanı: ” Kendimle mi savaşmalıyım, herkesle mi? Vicdanımla mı boğuşmalıyım, vicdanlarla mı? Gitmek mi zor, kalmak mı? Zincirlerle göçüp bir ömür uçmak mı, zincirlerle kalıp erimek mi? Ya nedir kalan olmak! 

Okur da kendisiyle yüzleşiyor ve bütün bunları kendinde sorguluyor. Öykü kahramanının yüzündeki “nasır tutmuş gözyaşlarını”  onunla birlikte temizlerken aaa o da ne? Bir bakıyorsunuz o  nasırlaşmış gözyaşları sizin yüzünüze de yapışmamış mı? Haydaa işin yoksa bir de kendi yüzünle savaş dur! 

Dedim ya kitabı okuyup dalıp gitmelere izin vermiyor yazar. Her an tetikte olmalısınız. Halil Cibran tadı aldım ve çok beğendim. İlginç öyküler. Bir de kendine özgü satırları var hoşuma giden:” Biz alışkınız sanılmışlığa”, “ Tuzlu yaşları alp özüne sürüyor. “

Nefisi köreltip, nefesi açmaya doğru uzun ve zor bir  yolculuğa davet ediyor yazar. Haydi!