Kelepir tereyağı

Ben, babam ve komşumuz İbram dayı kavakların dibinde yazdan kalma bir günde, çimenlere oturmuş çay içiyoruz. Bir asker geldi yanımıza. Onbaşıydı. “Selamünaleyküm dayılarım”, dedikten sonra beş kiloluk iki vita margarin tenekesini itina ile yere bırakırken “Afiyet olsun” dedi.

 

- Buyur asker, sana da bir bardak getirelim.

 

- Sağ olun, içmiş kadar oldum. Benim sizden bir ricam olacak. Trabzon’dan, memleketten geldim. İzinden dönüyorum. Komutanıma iki teneke tereyağı getirdim; aksi gibi onun da tayini çıkmış, taşınmış. Halis tereyağıdır, kurtarın beni şu yükten.

 

- Hele bir otur, az dinlen, bakarız.

 

- Oturmayım ağbiler, iznim bitti, akşama teslim olmam lâzım. 

 

- Kaça verirsin?

 

- Ne verirseniz. Yol masrafı çıksa bile yeter. Hele bir tadına kokusuna bakın.

 

Asker cebinden enli bir çakı çıkardı. Çakının ucuyla üst yüzünden bir parça tereyağı kesip uzattı. Tereyağı kayıp yere düşmesin diye de öbür elini çakının altında tutuyordu.

 

Babam, “Sen anlarsın İbram dayı, bak bakalım” dedi.

 

- Güzel! Safi tereyağı bu.

 

- Kaça bırakırsın?

 

- Ne verirsen işte, kurtulayım gitsin.

 

- Elli?

 

- Azdır ama verdim gitti.

 

- Birini de sen al Haspi; komşu payı yapalım.

 

- Alayım valla, margarin parası be!

 

Asker teşekkür edip gitti. Babam tenekeyi bana uzatırken, “Al şu tenekeyi eve götür, annen ağzı kapalı kaplara aktarıp serin bir köşeye koysun”, dedi.

 

Tenekenin ağzını açmak için bıçağın sırtına keserle vurdukça nedense teneke ‘bılık, bılop’ diye sesler çıkartıyordu. “Yağ erimiş galiba” diye düşündüm. Üç yandan kestiğim kapağı kaldırıp bir kaşık daldırdım ki, ‘foşş’ diye dibe geçti kaşık. İki parmak kalınlığında tereyağını dondurmuşlar, altı sırf suydu. Asker maskesiyle dolandırılmıştık… (Özünü bilmediğin biçimi güvenle onurlandırma)

 

 

 

Muharrem Soyek