Kendini sevmek mi? Bencillik mi?

Kendini sevmek bizlerin gözünde bencillikle eş değer. Kendini seven insana saygı duymuyoruz. Hatta hemen bir ön yargı oluşturup, kendi içimizde negatif bir duygu besliyoruz.

Kendini sevmek neden bize bu kadar yabancı yada iç güdüsel olarak eksi bir duygu yaratıyor?

Çünkü çocukluktan gelen yanlış düşünce kalıplarıyla doluyuz. Bencillik ile kendini sevmek arasındaki ince çizgi hep yok olmuş bize öğretilirken. Ve biz önce kendimizi düşünerek hareket etmeyi suç sayar olmuşuz.

Oysa bencillikle kendini seven insan arasında çok fark var.

Öncelikle kendini seven insan mutlu birey olabilmeyi başarmıştır. Kendiyle barışık, çevreyle dost, evrenle arkadaştır. Kendini seven insan bütüne katkı sağlayan insandır.

Düşüncelerinde daha pozitif, kendini olduğu gibi kabul eden, eleştirilere açık, herkese sevgiyle yaklaşan, komplekslerinden arınmış bir yapıdadır.

Gelişime açıktır.

Egolarından arınmıştır.

Tebessümü bol, kendinden emindir.

Bencil insan ise başkasının enerjisini tüketendir. Kendi mutsuzsa herkesin mutsuz olmasını ister. Hep bana mantığı ile hareket eder.

Vermekten çok almayı bilir.

Genel bir tüketicidir.

Ne zor gününüzde ne iyi gününüzde onu etrafınızda göremezsiniz. Mutlaka kendisiyle alakalı bir şeylerin peşindedir.

İnsanlara saygı duymaz.

Sürekli olarak herkes onunla meşgul olsun ister. Dinlemeyi bilmez! Devamlı kendisi anlatır, konuşur. Paylaşmak ise onun yakınından geçmez. Çünkü o sadece almaya alışkındır vermekle ilgilenmez.

Bencil insan hayata geliş amacını saptayamamış, yaşam enerjisi çoktan tükenmiş insandır.

Kendini seven insanla kıyaslamak ziyadesiyle haksızlık olur.

Kendini seven herkesi sever, bencil ise sürekli karanlığı seçer.