Kibrit suyu acılığındaydı gün

Hep derler ya ateş düştüğü yeri yakar diye.

Rüzgar eser, gözüne toz kaçar. Bir banka oturursun dinlenmek için. Şehir senden yorgun ve cadde daha kalabalık beyninin kıvrımlarında akan düşüncelerden. Aceleyle uçuşan serçeler ve de hızlı adımlarla yol alan mesai bitimi. Hep acelesi var günlerinin.

Fırında ekmek almak için beklemektesin. Camlarında parlayan lambalar nasıl da ışıl ışıl. Ama yine de bir demlikden çıkan buharlar kadar sıcak ve candan değil. Ekmek daha aziz ama çay kadar paylaşımcı ve muhabbet perver değil.

Caddeler önünden akıyor, tüm homurtusuyla hareket halinde yollar. İlgili, ilgisiz geçip gidiyor yüzler. Hepsi ne kadar kederli, heyecanlı, sevinçli, telaşlı, yorgun ve genç. Hepsi bir anne evladı, baba, oğul ve canciğer arkadaş. Hepsi ne kadar yalnız ve yabancı, ne kadar dost.

Ateş düştüğü yerde soluyor, parlıyor, eriyor zamanla. Ve de eritiyor içindeki buzları.

Orhan Veli şiirlerini alırsın yanına. Lazım olur. Kaldırımlara bırakır, vitrin camlarına asarsın. Şimdi AVM'lerde var. Onlar hakkında ne düşünürdü acaba Sayın Orhan Veli. AVM aylaklığı daha bir kolay oluyor sanki. Hele sakin saatlerinde. Güleryüzle karşılayan ve uğurlayanları da var üstelik. Her şey emrinize amade.

Ateş düştüğü yerde yalnız başına. Kimseye söyleyemeden, anlatamadan uzun hikayeni. Yaşlı teyzeler, amcalar var ya. Onları hatırlarsın. Dinlenmek için oturduğun sırada, zaten orada olan. Bastonuna dayanmış. Hani bir bakış yakalasa söze başlayacak. Yalnızlık ve de aylaklık böyle yapar adamı. "Simitçi amca; ben uzak bir mahalledenim. Gözümde yaşlarım var. Böğrüme oturmuş kocaman hüzün. Sen dinlemek ister misin hikayemi? Bana dertli dostlarım gerek. Şimdi uzaktalar oysa."