Kokuların dilinden bir otobüs hikayesi

Dedim ya kokuların dilinden bir hikaye bu. Her sabah yaptığım gibi okula gitmek için ES Garaja koşuyordum, ılgıt ılgıt esen rüzgara kapılmış adını bilmediğim bir ağaç kokusu geldi burnuma ilkin, yüzümü yaladı geçti. Mis gibi kokuyu içime çektim.

Durağa ulaştım nefes nefese. Şöföre bir günaydın çaktıktan sonra ikinci koltuğa yerleştim, cam kenarına. Kulaklığımı takıp, sevdiğim ezgilerime bıraktım kendimi. Bir ara, gözlerimi kapamışım işte farketmeden başlıyordu oyunum :)

Bir koku duydum, tahmin etmeye çalıştım sahibini. Dini, uhrevi bir kokuydu bu. Kesin yaşlı bir amcaydı, takkeliydi. Hani o miss dediğimiz kokulardan.

Doğru tahmin etmişim. Yeniden kapattım. İkinci koku gülümsetti beni. Annem kokuyordu. Yani hep öyle kokar, çok titizdir. Arkama oturan bir ev hanımıydı ve çamaşır suyu kokuyordu. Daha yeni mutfaktan çıkmış, koşa koşa çocuklarının rıskı için zeytin deposuna gidiyordu.

Üçüncü kokuyu tahmin etmem kolay oldu. Çiçek kokusuydu. Bu zamanda açan bir çiçek? Neydi neydi adı? Ha, hatırladım kasımpatı, öğrencilerim sağolsun.

Otobüsten indim. Önce taze kesilmiş çimen kokuları geldi burnuma, toprak kokusu geldi. Sonra yağmur çiliyordu, huzurun kokusuydu bu…

En güzeli ne diye sorarsanız, öğrencilerimin, kır çiçeklerimin karamel kokuları. Haksız mıyım?