Korkum insanların bana kolay inanmaları; ya da aynı sebeple inanmaları gerektiği halde inanmamaları

Hemen inanan ya da hiç inanmayan insanları sevmem, belli bir inandırıcılık sonucu böyle olduğuna kanaat getirdiyse inanması gerekir. Ben bu konuda çok hassasım, kişilik sorunu yaparım bunu; hatta reddederim, anlamsız tavır bilgisizliktir çünkü.

Bilmeyen insan kolay inanır ya da zor inanır. İnandığına sizin de inanmanız gerekir, “he he” ile olmaz bu. Söylediğinize eminsinizdir ama karşınızdaki tavırlarıyla şüpheye düşürür sizi. Soru sormuyorsa, detayla ilgili bilgi istemiyorsa ya zaten bildiği konudur ya da inanmış görünüyordur.

İnsanların bana inanmalarını isterim ama gerçekten inanıyorlarsa inansınlar. Konuyu çok iyi açıklamışız, belgelerle sunmuş, örneklerle ortaya koymuşuz inanmasını bekliyoruz. Her şey apaçık ama yan çiziyor, “olabilir, bilmem ki…” Bu kişi aslında inanmak istemiyor. Belki de haklı olmanız işine gelmiyor.

Napacağız peki… Ne söyleseniz, nasıl söyleseniz, kabak gibi ortada olsa bile ya hemen inanır (inanmış görünür) ya da hiç inanmaz; nedeni bizle ve konuyla ilgili değil veya biraz boş adam. Görüldüğü gibi söylediklerinize inananları ve inanmayanları seçerken de tercih yapmanız gerekiyor. İnanması mecbur değil ama bu tarz davranan kimse sizi ciddiye almıyor demektir.

İletişim içinde bulunduğum kişilerin bana inandıklarını görmedim. Araya sıkıştırdıkları zoraki saygıyla idare ediyorum. İnanmak karşılıklı bir şey, onlar bana inanmaya çalışsalar ben de onlara inanacağım hâlbuki. Buna sadece benim ihtiyacım yok, onların da var. Lakin bazıları samimiyetsiz bir kültür yozluğu içindeler. Üç bin yıl önce yaşamış belki söylediklerinin çoğu kendisine mal edilmiş filozof artığını duyunca gözleri parlıyor, ama yanı başındaki beni kulağının arkasıyla dinliyor.

Peygamber miyim yoksa aptal mı, hemen inanıyor ya da hiç inanmıyorsun? İnandığına da inanmam lazım, numara yapıyorsun. Beni inanmış görünen herkese eyvallah diyen biri mi sanıyorsun. Hemen inandığın zaman da hiç inanmadığın zaman da dalga geçtiğini ya da kötü niyetli olduğunu düşünüyorum. Çünkü ben bile kendime hemen inanmıyorum. Bir kişiye doğru söylediğini bildiği halde inanmamak saygısızlıktır. İşine gelmiyor belki de.