Masalsı anlar

Çocukluk, insanın masalsı düşlerinin gerçeğe en yakın olan dönemidir. Hayatı  hayaller ve basit kavramlar üzerine inşa etmiştir. Hayatı keskin hatlarla çizerek kendine yaşamı kolaylaştırmıştır. İnsanları ve çevresindeki olayları algılayış şeklide bu yöndedir. İnsanlar onun için ya Hansel ve Gretel’de ki cadı gibi çok kötü ya da Pamuk Prenses’te ki prenses kadar saf ve iyidir.

İnsan çirkinse aslan adam Vincent gibi olur güzel ise de imkansız aşkı Catherine gibi. Onun için eğer dostluk Bremen mızıkacıların da ki gibiyse düşmanlık da karga ve tilkide ki gibidir. Bir şeyi ya sever ya da sevmez ama nefret de etmez çünkü öyle güçlü bir duygu henüz kalıplarına nüfuz etmemiştir. Karşıt kavramlar o kadar yüzeyseldir ki bu yüzden bir çocuk için hayat daha anlaşılırdır. Sahnenin arka planıyla uğraşmadığı için kendini karmaşadan, kargaşadan ve kaygıdan doğal süreç içerisinde uzak tutmayı başarmıştır. Bu onun yaradılış rolüne uygun bir portredir. Çünkü o daha çocuktur. İşte bu büyülü mekanda kişi en yalın halini yaşar. Belki de insan ömrünün en özlenen bölümü de bu sebeplerden ötürü çocukluktur. Eminim ki kimin eline bir zaman makinası verilse ilk durağı kendi çocukluğu olacaktır. Çünkü geriye dönebilmek, gökkuşağının başladığı yerdeki altını bulmak kadar önemlidir.