O, "Ol!" demeden olmaz, "Öl!" demeden ölmezsin

O, gayru bela’da, “Ol!” Dedi, oldun. “Öl!” Dediği an, öleceksin. Boşadır telaşın. Yersiz kederlenirsin için için. Gelirken nasıl sorulmadıysa rızan, giderken de sual edilmeyecek; gitmek isteyip istemediğin...

Doğum da, ölüm de ondan; şüphesiz… Lakin, bu böyledir diye, teslim mi olacağız kadere? Eğer öyle olsa, tevekkülün ne anlamı kalırdı? Yaradan, tabii ki bilir yarattığının edeceğini… Ama yaşayacağı hayatın yolunu, yönünü belirleme  sorumluluğunu yüklemeseydi kuluna… Cennet ve Cehennem’den bahseder miydi kitabında? Ödül ve cezaları, günahı, sevabı, mekruhu, mübahı anlatır mıydı Kuran-ı Kerim? Kendi aklınla çözemeyebilirsin denklemi…  O halde farklı açıdan, örneğin kalp gözüyle algılamaya, çözmeye çalış meseleyi…  

Dünyaya gelmek nasıl sıradan bir iş değilse… Ayrılmak da buralardan, sadece bizim irademize kalacak kadar lalettayn bir şey değil... Bizden daha büyük ve güçlü bir irade olmalı, son noktamızı koyan…

Ne başardığını yalnızca kendine yor, ne emeğini görmezden gel… Sen istedin… Allah yardım etti. Çalıştın, çabaladın, sonunda onun izniyle neticeye vardın… Gereğini yapmazsan, boş yere müdahalesini  bekleme ilahi kudretin… Uğraş, üret ve müsade bekle, lütuf dile ki Mevla’dan… “Ol! “  desin muradına; hayırsızsa öldürmeden kalbindekini…

Hangi yönden bakarsan bak, göreceksin yaratılış mucizesini… Rastgele bir irade, zerresini beceremez şehadet ettiklerinin… Öyleyse daha fazla uzatmadan, inan ve iman et. O, “Ol!” demeden olmaz, “Öl!” demeden ölmezsin… Kainatın kuralı bu. Kuralı koyan öyle emretmiş... Buna iman etmek düşer inanana. Başka türlü davranmak, başkalarının işi...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.