Referans İslam İse

Bir arkadaşımla geçenlerde sohbet ediyoruz. Bakanlıklarda hangi görüşlere sahip olanlar daha güçlü anlatıyor, Milli Eğitim’de A, Sağlık Bakanlığında B, ulaştırma bakanlığında C,  Milli Savunmada D güçlü falan diye. Birbirinden farklı ve halisane dinlerini yaşamak olarak kabul edilen dini gruplar öbür dünyanın yolunun bu dünyadan geçtiğini anlamış olacaklar ki, inanılmaz bir mücadeleye tutuşmuşlar. Dini inanca sahip olanların devleti yönetmeyeceklerini yönetemeyeceklerini söylemek değil, bilakis gerçekten inanların yönettiği devlet şaha kalkar. Çünkü inananlar pekâlâ bilir ki, Hz Ebubekir gibi bir halife devlet işini yaparken devletin mumunu yakarken, özel işlerini yaparken kendi mumunu yakma hassasiyetine sahip bir örnek şahsiyetti. Her inandım diyenin Hz Ebubekir olmasını beklemek hayal olabilir ama milyonlarca öğrencinin girdiği sınavda soruların çalındığına dair dedikoduların ortalıkta dolaşmasına hiçbir “dinim İslam” “kitabım Kuran” diyene yakıştıramayız. Referans dinse, diğerlerine göre çok daha hassas olunması beklenir.

A, B, C, D derken dikkat ederseniz F’yi kullanmadım. F çok hızlı bir şekilde büyümüş, yetişmiş kadroları açısından devletin tamamına sarılmıştı.  Dolayısıyla F’den alınan mevziler hızla diğer gruplar arasında paylaşılmaya devam ediliyor. Bu bir nevi yıllardır alamadıkları mevkilere farklı kişi ve grupların çöreklenmesiyle hem rövanş sağlarken hem de dini açıdan tam tatmine doğru gidiyoruz. Gitmekteyiz.

Geçenlerde düşünürken birden aklıma geldi, Türkiye’de birçok dini akım gurbette Türkler arasında daha fazla değer buldu. Özellikle Almanya söz konusu grupların birbirleriyle kıyasıya rekabet ettiği ülkelerin başında geliyordu. Bir grup diğer grubun camisine dahi gitmeyi reddediyor, mutlaka kendi camisine gitmeye özen gösteriyordu. Erbakan Hoca’nın taraftarları olan Milli Görüşçüler, Süleymancılar, Nurcular ve hatta Kaplancılar gayri resmi akımları temsil ederken, Diyanet belki de resmi görüşü ifade ediyordu. Bu arada da Kürt kardeşlerimiz de kendi camilerine devam ederken, diğer bir görüş de Aleviler tarafından temsil edilmekteydi. Alevi vatandaşlarımız da bu gruplardan tamamen bağımsız olarak, cem evlerine devam ediyordu. Onların tam birlik içinde olmalarını düşünmek safdillilik olur. Onlar da kendi aralarında dedelerinin görüşlerine bağlı farklılıklar sergilerken, diğer yandan da Alevi vatandaşlarımızı da sarıp sarmalamış. Onlar da kendi aralarında Ehli Beyitçiler, Caferiler hatta onlar da kendi aralarında şehir şehir bölünmüş parçalanmışlar.  Dikkatimizi çeken başka bir husus da tüm dini cemaatlerin aşağı yukarı Avrupa merkez üsleri Almanya olurken bir grup bu gruplardan farklı olarak tüm dünyada faaliyet gösteren bir yapıya bürünmüş. Allah yolunda gidenlerin el ele gitmeleri beklenir, en azından bizim gibi sade vatandaş olanlar için doğru bu gibi görünür. Dinde de ihtiyaçtan fazlasını yapmak bir nevi başka alanlarda değerlendirilecek kaynakların israf edilmeden birlikte kullanılması güzel olabilir. Doğru olmasa bile doğruya yakın bir fikir gibi görünüyor. Tabi ki din âlimleri bu konuda daha doğru kararı verebilirler.

Gücü az olanın gücü dağıtması değil, gücü birleştirmesi daha fazla birlik olması, birlikte hareket etmesi tavsiye edilir. Gücü dağıtması, kişiler arasında ikilik çıkarması tavsiye edilen bir uygulama asla olmamıştır. Bu vatan bizim ve bizler yurtdışında bir kardeşimiz acı çekerken, Türk olarak adlandırılırken biz onun dini vecibelerini yerine getirdiğine bakmaksızın onlar adına sevinir veya üzülürüz. Eminim ki, dün gece İstanbul’u kana bulayan terör saldırısından sonra kimse ölenlerin dini vecibelerini hangi gruba göre yaptığını incelemeksizin üzülmüştür. Gözlerimiz yaşlarla dolarken, eminiz ki yurtdışındaki kardeşlerimizin de gözleri yaşlarla doldu. Ve hiç düşünmediler “kim kimdir” diye.

Bir otobüsü şoförlüğü kimin en iyi ise onun kullanması, bir uçağı uçuranın pilot olması gereklidir beklenir. Hiç kimse bir uçağa binerken kaptanını sorgulama gereği duymaz. Bilir ki, bir pilot zor eğitimlerden geçer ve o uçağı uçurabilecek aynı zamanda emniyetli bir şekilde yere indirecek tecrübeye bilgiye sahiptir. Devlete ait kurumlar seksen milyonun üzerinde hakkının olduğu kurumlardır. Bu kurumlar bir uçaktan daha az bir öneme sahiptir diye düşünen varsa büyük yanılgı, hatta seksen milyona karşı bir ihanetin içindedir. Her Müslüman’ın, Türkiye’de yaşayan herkesin kendine, çocuklarına, torunlarına yapabileceği en büyük iyilik inandığı kitabını “anladığı” dilden “anlayarak” birden çok defa okumasıdır. Bir makineyi kullanmak için kitapçığını okumak ve araştırmak gerçekten de önemlidir. Haşa rehber ve rehberlerin de önemini inkar edemeyiz. Bir mimari eseri dahi anlamak için bir rehber gerekiyorsa, hayatı doğru yaşamak için önemli bir kaynaktır aynı zamanda. Hem bu dünya hem de en gerçek! gelecek için.

Tarih bilimi bize önemli dersler sunar. Bence bu coğrafyada yaşayanların ibret alacağı, dersler çıkaracağı en önemli ibretlik bir eserler Osmanlı Tarihi ve bir başka ibretlik vaka da Endülüs Tarihidir. İkisi de aşağı yukarı aynı süre hayatta kalabilmeyi becerebilen bu iki medeniyetten Endülüs Avrupa’ya önemli değerler katmış olmasına rağmen kurallar dizisini yanlış okuyan din ve devlet adamları tarafından yok ettirilmiştir. Hâlbuki İslam bir coğrafyaya gerçekte hâkimse, orada adaletsizlikten bahsedilemez, orada akılsızlıktan bahsedilemez, orada tembellikten bahsedilemez, orada bilimin yerini hurafelerin aldığından bahsedilemez.

Endülüs’ün sonunu yaşamak istemeyenler, Endülüs’ü okusunlar. Bu belki de bir yetişkinin evlatlarına, torunlarına yapacağı uzun vadeli yatırımın ilk adımı olacaktır. Ne demişti son Endülüs emirinin annesi oğluna: Erkekler gibi savaşmayana, kadın gibi ağlamak yaraşır, ağla evladım ağla…

Mevzu cennet ve cehennemse, kimse akli melekeleri olmayanların gideceği cennet ve cehennem üzerine kafa yormaz.